Het is gisteravond iets voor 12 als Joy aangeeft
dat het er nu toch echt wel op aan gaat.
Ik app oudste en meiske ze willen er graag bij zijn,
en ze zijn er vrij snel.
Lief slaapt al en die laat ik lekker liggen,
weet hoe moe hij is.

Tegen 1 uur verschijnt er een klein koppie,
Joy doet het onwijs goed, en verzorgt het uitstekend.
We laten het met rust zodat zij haar ding kan doen,
en ik ben helemaal blij want het gaapt en strekt….
dat zou snel veranderen.
Als we even later kijken ligt het in een hoekje,
koud en niet meer in leven.
Het voelt als een klap in mijn gezicht en ook Joy
is helemaal van slag.

We laten haar afscheid nemen en hopen er op
dat er nog meer komen maar helaas het blijft
bij deze ene….. tegen half 4 gaan we allemaal
ontredderd naar bed.
Zet de wekker om half 8 en kijk , Joy slaapt
en de doos is leeg…..en intens verdriet kruipt
mijn hart binnen voor Joy , had haar zo graag
een lieverdje van haar zelf gegund.

Het was een knappert trouwens, grijs met wit,
mooie grove pootjes en jawel een katertje.
Die we vanmiddag begraven….

Ik ben de hele dag compleet van slag en weet
me met mijn eigen gevoel even geen raad.
Joy is eigenlijk heel rustig en gaat haar gang,
dan ben ik haar kwijt en normaal meld ze zich wel.
Tegen etenstijd ben ik behoorlijk in paniek tot Lief
zegt: misschien in de schuur?
Die is open geweest en ik weet hoe nieuwsgierig ze is.

En jawel de dame komt tevoorschijn en ik ben zo
enorm opgelucht dat mijn stemming spontaan
stuk beter wordt.
Gelukkig begrijpt Lief hoe ik me voel en leeft mee,
dat doet me enorm goed.
Ook als ik klein berichtje op FB zet, krijg ik warme
lieve reacties…….we komen er wel door maar moet
even plekje hebben.

Nu snel douchen en paar uur slapen
even iets inhalen.
En dan op naar de warmte of liever hittegolf
gaan het mee maken.. scheelt heb ventilatoren
en desnoods een airco, al weet ik nog steeds niet
hoe die werkt 😉

Trusten mensheid.
XXXXXXXXXXXX