En dan spreek ik oudste,
er is iets gebeurd, en hij verteld, en verteld, en verteld.
Hij gooit heel zijn hart en ziel open,
en ik luister.

Hij bevestigd wat ik al wist, en toch? Schrik ik….
mijn hoop , mijn innige hoop van niet….
wordt teniet gedaan.
En enige wat ik nog kan ?
Is luisteren….heel intens luisteren , 
mijn hart breekt.
Het beeld  wat sommigen van hem hebben snap ik,
maar ik ben zijn moeder en ken hem 
uit en te na , misschien nog wel beter dat hij
zichzelf kent.

On gesprek is open, heel open 
hij verwijt mij niets en ik begrijp hem.
Maar ik voel de pijn en krijg een flashback.
Maar het aller ergste:
IK kan hem niet helpen , wil het maar kan het niet.
Hij gaat professionele hulp zoeken, 
en dat juich ik van harte toe.
Maar ook bij hem komt het besef, 
en begrip waarom het ging en gegaan is.
En de pijn die ik voelde , is de pijn die beide
nu voelen .

Schuldig voelen heeft geen nut, 
en hoe vreemd ook , kan ik beide ook vangen
in dat er positieve kanten aan zitten.
Maar dat het beide heeft getekend voor het leven?
Die mag overduidelijk zijn.
Ik mag en kan geen negatieve wensen doen 
maar soms?
Helaas zijn sommige mensen te….
om te beseffen wat ze aangericht hebben.
En ik ?
Heb het laten gebeuren, omdat ik zwak was.

Dank de Goden voor de band die ik heb met mijn 
beide zonen en lieve schonedochters.
Enige wat ik kan doen , is er zijn.

En hou van ze allemaal.
De schade aangericht kan ik niet herstellen,
kan de tijd niet terug draaien, 
maar ondanks alles?
Ben ik trots op de mooie mannen 
van buiten en binnen die het geworden zijn.
Lieve Engelen
hou ze vast in vleugels van Liefde,
en waak over ze.

So mote it be.
Namasté

XXXXXXXXXXXX