Maandag, altijd en dag dat ik denk:
OK hoe gaan we de week starten?
Wel die begon heel relaxed
tot aan het werk.

Bij school ga ik standaard even bij de dames van de
dagopvang naar binnen, ze houden oogje in t zeil 
bij de ruimte die buiten de school ligt.
Als er plots enorme rook buiten is heb ik zoiets van WTF…
het gebouw word gestookt op een palletkachel,
duurt niet zolang voor het optrekt maar toch word er
iemand van het bestuur gebeld.

Dan door naar de kantoren, LG zal komen met een verrassing.
Collega en ik bidden en hopen op , eindelijk , die wasmachine.
Helaas, zou mij in de weekenden heel veel schelen,
wassen, drogen , vouwen zou dan in werktijd kunnen.
Gaat best wel tijd in zitten en er aan denken , die vergoeding
dekt de lading niet , totaal niet eigenlijk.

We krijgen een bioscoopbon in stad verderop…..
Lief hoor maar had liever of die wasmachine of loonsverhoging.
Gezien het feit dat er momenteel, en niet alleen in de schoonmaak,
enorme verloop van mensen is.
Krijg ook aanbiedingen genoeg om over te stappen maar :
Heb nu panden , 2 vingers in mijn neus, en die me Lief zijn.
Best lastig af en toe als je nog contact hebt met andere bedrijven.

Maar; Had al eens eerder geschreven dat ik niet meer tussen
of op ga nemen voor situaties die niet van mij zijn.
En ik monitoor even vanmiddag.
Collega, LG en ik zitten samen, er komen diverse onderwerpen
voorbij.
Collega zit met 1 item heel erg in haar maag, het was de ultieme
gelegenheid die op tafel te leggen, en die kwam niet?
En dan denk ik bij mezelf:
De een liegt uf de ander spreekt de waarheid niet…..
EN ik wil het niet weten.
Hou t lekker bij mezelf, doe wat ik moet doen
en totaal geen zin meer in discussie of wat dan ook .

Wel kan ik wisselen in dweilsysteem en dat levert me absoluut
voordeel op.
Mijn werkkar wordt lichter, dweilen makkelijker en dat is goed
voor t oude lijf waarvan ik LG al zei?
Ben de klapper van vorig jaar niet meer te boven gekomen.
De nachten van wakker worden van pijn?
Zijn er regelmatig, de teveel , te lang, voor te kleine lijf.
Dat ik haar kan vertellen hoe het is gegaan de afgelopen 7 jaar
met wisselingen binnen het bedrijf, hoe dat zijn impact had op 
de werkvloer, geloof ik wel dat ze begrijpt hoe mensen op de vloer
kunnen reageren als er dingen, mensen en situaties veranderen .

Effin: voor mij is het eigenlijk domweg doen wat ik moet doen.
Mijn grenzen bewaken, daar waar het kan mezelf niet meer overbelasten.
En vooral loslaten wat niet van mij is en ik niets mee te maken heb.
Want zoals gezegd:
niet iedereen spreekt de waarheid wat ook niet wil zeggen dat iemand liegt.
En die bioscoopbon……
tja zolang de situatie is zoals die nu is?
Denk ik wel iemand blij te kunnen maken , en die heeft nog wat van me
tegoed.

Kreeg overigens ooit een anonieme reactie dat ik reageerde
vanuit standje eigenbelang….. diegene had gelijk.
Want op dat moment was het voor mij standje overleven
de pootjes onder mijn eigen kont,
einde maken aan mis/gebruik van mij,
en zorgen dat ik mezelf kon redden in een maatschappij
de je bejubeld als je er voor een ander bent,
en je keihard laat vallen als je sterk zijn
nog de enige optie is, en ze bij GOD niet weten
waar je vandaan komt, voor staat en compleet verloren bent.
Gevalletje oordelen maar nog geen 10% van het hele verhaal weten.
Het is diegene vergeven maar oordeel niet…..
als je zelf niet veroordeeld wilt worden.
sommige mensen kunnen heel goed , heel veel verdriet en pijn
achter enorm veel humor en een lach verbergen.

Lekker slapen lieve lezers en bedenk:
we hebben een keuze in negatief denken
of in positief je grenzen bewaken
en verder leven.
In dit geval ? Is het ‘maar” werk.

XXXXXXXXXXXXXX