Even iets heel anders , iets in mijn hart zoekt een uitweg.
We zitten bij elkaar hij en ik, even samen koffie
even samen bijpraten over dagelijkse dingen.
Als een van zijn meiden hem roept.

Wat denken die meiden toch wel,
hij begint te mopperen en te protesteren
maar met een glimlach en vooral met Liefde.
voordat hij in de benen stapt om haar te helpen.
Er straalt Liefde en Aandacht van hem uit
voor zijn dochter die hem om hulp vraagt.

In een flits krimpt mijn hart in een.
En even , heel even , voel ik een pijn die ik nog niet kende.
Ik zie hoe hij omgaat met en doet voor.
Als hij zich omdraait ziet hij het schijnbaar ook,
toch loopt hij weg , mij even alleen latend.

Later komt ie terug als ik weer bezig ben
hoofd en hart vol met iets, wat ik eigenlijk niet ken.
Gaat het? Vraagt ie.
Ja hoor, gaat.
wat was er?
Hoe moet ik het zeggen?
Dat ik jaloers ben op die meiden die zo´n vader hebben?
Dat ik even een  pijn voel van : die van mij hield niet zo op die manier
van mij?
Hij kijkt me aan en denkt te begrijpen, ik laat het maar zo.
Een mens is zoals ie is
en daar kan een ander mens niets aan veranderen.
Met die wetenschap ga ik naar huis
en verdring dit gevoel.
Het is zoals het is, en ik weet dat.
En normaal accepteer ik dit soort feiten als vanzelf
maar zo links en rechts
mis ik dus wel degelijk iets.

XXXXXXXXXXXXXXXXX