Toevallig had ik het er vanavond over.
Opgroeien met een moeder thuis
verstoppertje spelen in het drogen wasgoed.
Een vader die werkt en je fikse
draai om je oren gaf, als je die op school
al had gehad.

We speelden buiten, hingen aan een gewone huis telefoon
en hadden zeker niet per direct antwoord van vrienden
of later van vriendjes/vriendinnetjes.

Heden ten dage zijn kinderen druk
vol met medicatie uit de opvang
zo snel mogelijk naar Opa en Oma
of naar bed als het kan.
Want die 2 auto’s en die 3 dubbele vakantie
moeten natuurlijk wel verdient worden.

De telefoon van vandaag is het controle middel
van ouders naar kinderen, andersom en onderling.
Pubers zuchten nu onder een verkering als ze
constant door vriendje/vriendinnetje worden geappt
waar ben je? met wie? drink je ? wat rook je?
wanneer zie ik je ?
En even buiten wifi netwerk gelijk een scheldpartij
omdat er niet gereageerd wordt.

We fietsten met 7 jaar zelfstandig naar school,
alleen die van de buitendorpen zie ik gaan op 12
vastberaden en voorbereid.
De achterbank kinderen van de stad ?
Zelfstandig worden is een groot iets.

Wij hebben onze eigen wegen moeten zoeken
niet omdat onze ouders geen tijd hadden
maar omdat ze ons leerden wat belangrijk was.
Kinderen van nu zijn gepamperd , tenminste een fiks aantal
van wiegje, tot creche, tot peuter, kleuter, basis, vmbo,
en eens fiks op de muil gaan is er niet meer bij.

Al moet ik zeggen : IK liep met 15 in mijn uppie in Leeuwarden
met de huidige gevaren is dat niet meer verantwoord.
De wereld is groter geworden en daardoor kleiner.
K heb nooit gezegd : mijn kind doet dat niet
en daardoor ondertussen gehoord van degelijk wel.
Ook zij hebben hun grenzen verkent.
Met succes en met schaamte links en rechts.

Maar onder de huidige omstandigheden,
regels, stickertjes , en behoudenheid?
Lijkt het mij verrotte moeilijk kind te zijn,
ondeugend te zijn, en grenzen te verkennen.

K wens kinderen, kind te zijn.
Onder liefdevolle begeleiding
en soms even met een oogje dicht.

XXXXXXXXXXXXX