Als het even kan
wandel ik graag even het bos in.
Soms doelgericht,
soms om even alleen te zijn.

Af en toe willen mensen mee
en ik heb er een behoorlijk verschil in
wie mee gaat.

Als ik zoals vanmiddag alleen ben
wandel ik op mijn grote bergschoenen
zo zacht dat een ree van me schrikt.
Ik van haar trouwens 🙂

En dan zie ik tussen de bomen door
met rustige ferme slagen
de onderkant van de vleugels
van een prachtige kiekendief.
Zij/hij heeft me niet gezien.

Voorzichtig ga ik verder en hou in de gaten
welke boom het zit.
Pas als ik er ondersta en naar boven kijk
staren twee grote ogen me aan
alsof er gevraagd wordt: waar kom jij vandaan?

Er is iets schijnbaar want ze (laat ik daar maar vanuit gaan)
blijft rustig zitten, en als ik verder ga
voel ik hoe ik bekeken, in de gaten gehouden word.

Sommige mensen lopen in een bos,
maar ik beleef het bos,
ik voel het.
Kan eindeloos stil staan om een geluid te traceren
een dier te bekijken die me niet ziet
of gewoon te voelen.

Een plek waar alle materiele zorgen
voor even verdwijnen
en ik geaccepteerd word
zoals ik ben.

XXXXXXXX