Het is de nacht van de vallende sterren,
natuurlijk weten we ondertussen dat de sterren
niet vallen maar t blijft een apart iets.

Als kind had ik een slaapkamer op het zuiden
vrij zicht over land en bos,
met een hele brede vensterbank waar ik makkelijk
in kon zitten.
Uren , als het weer eens hommels was,
zat ik s nachts te kijken en verloor mezelf tussen de sterren.

Mijn bed stond op een tactisch punt als ik in slaap viel
landde ik zacht, maar de morgens dat ik wakker werd
met dekentje om in de vensterbank?

Nadien natuurlijk avonden en nachten gekeken als
er weer meldingen waren van.
En ik realiseer me vanavond dat de Melkweg zoals
we die vroeger zagen, al jaren niet meer te zien is.

Ik kijk en zie vallende sterren , en weer gaat mijn hart
mijn gevoel zich verliezen in de diepte
waar een halve maansikkel staat met een flonkerende ster
er naast.
Het is stil, intens stil…………..
Maar k voel me niet verloren……………
maar geheel van een veel groter plan.

K wens de maan wel te rusten deze keer,
en in de woorden van oudste:
wij zijn vast niet de enige planeet met leven.
Alleen zijn die anderen intelligenter
om geen contact op te nemen……..

De maan straalt, de sterren flonkeren
als duizend diamanten……….
en ik besef en weet.

XXXXXXXXXXXXXX