Vanmiddag besluit ik om toch nog even t bos in te gaan.
Niemand wil mee en dat vind ik eigenlijk best want
alleen zie ik altijd veel meer en heb ik ook alle tijd.

De vlinders aan de weg laat ik even links en rechts vliegen
want ben nieuwsgierig of ik in die vegetatie andere soorten ga zien.
Of andere dieren natuurlijk 🙂
t begint helaas in t begin met een stel jongelui die de sfeer behoorlijk
verstoren en ik besluit een andere route te nemen.

Op de bocht van het kanaal en de wijk zit ik even te kijken
naar de grote libelle’s die boven het water jagen op wat ze
maar te pakken kunnen krijgen, sierlijk , prachtig maar dodelijk.

Vandaar uit wandel ik verder , het lawaai achter me latend de stilte in.
Nou ja stilte ? Een specht is aan het verbouwen, een boomklever ziet me
en voordat dat alarm weer stil is.
Door de achterkant van de wijk rechtsaf waar ik begroet word door
een fiks aantal bonte zandoogjes.

Het is hier rustig , warm en k ontdek verder niet zoveel en volgende pad
brengt me in het gebied van een buizerd die me even waarschuwt .
Twee reeën staan me aan te staren , k loop zo rustig dat ik ze tot op 20 meter
kan benaderen. Dan vliegen de oren naar achteren snuiven ze een keer
en zetten het op een rennen, aan de andere kant komen 4 wandelaars aan.

De man ziet me staan en vraagt me wat ik aan t doen ben ?
Mijn kijken of ik wat zien of wat horen kan………….zijn antwoord:
we horen of zien nooit wat als we in t bos zijn.
Mijn: dat verbaasd me niets doen zijn wenkbrauwen optrekken hoezo ??
Nah kan jullie vanaf 100 meter al aan horen aankomen, zo zul je nooit wat ontdekken.
Verbijsterd kijkt ie me aan, om vervolgens aan te haken bij de rest.
K zucht maar een keer , zoek een boom op en ga daar kwartiertje zitten wachten
tot alles weer tot rust komt, ik de reeën weer hoor en zie en de natuur haar gang weer gaat.

In een groot modderpad ontdek ik een pootafdruk die me doet twijfelen, snel even een foto
en verder naar de libellevijver. Op mijn knieën speur ik het water af en jawel :
aan een takje in t midden hangt het harnas van een uitgevlogen libelle.
Zo jammer ik kan er niet bij maar ontdek langs de rand meerdere.
Het is de plek waar elk jaar de grote jongens en dames uit het water komen,
uit hun jas kruipen , de vleugels laten drogen en de vlucht nemen.

Als ik me omdraai zie ik een klein paadje en omgewoelde grond, t volgende foto moment.
Vervolgens ga ik door een breed graspad mijn weg vervolgen.
Plots hangt hij voor me: de grote glazenmaker een forse libel die over t pad jaagt.
Ik laat me zakken en ga rustig zitten, hij maakt grote 8 ten en blijft even op een halve meter
voor mijn gezicht hangen. De grote groene ogen staren me seconden lang aan alsof hij monstert
kan ik dat eten ?
Onhoorbaar gaat hij dan verder , later zie ik er nog een aantal.
Bij het huis zie ik boven het weiland een koperkleurige die daar terrein heeft.
En weer verwonder ik me, over de gratie, de kleur, de grote , de pracht en hun dodelijke effectieve jacht.

Links struikel ik bijna over een gat die ik al vlinders spottend bijna niet zie,
wel zie ik een heel stel staartmezen die al babbelend door de bomen schieten.
Ook hier weer een paadje die niet voor mij is maar ik wel even bekijk.
Vervolgens het bosbessenpad op, hier verwacht ik eigenlijk wel wat bijzonders te ontdekken
maar helaas behalve de zandoogjes helemaal niets, het is daar om een of andere reden
akelig stil, heel anders dan ik me herinner.

Dan maar route terug waar ik dingen zie, maar eigenlijk niets meer verwacht.
Bijna het bos uit schiet er een haas voor mijn voeten weg.
Mijn onachtzaamheid is de reden dat we beide niet voorbereid waren op de ontmoeting.
Moet er wel een beetje om lachen maar ondertussen heb ik het warm,
ben compleet lek geprikt en 2 uur verder……….
t is mooi geweest.

XXXXXXXXXXX