Al een aantal dagen kijken we
Omama en ik , als we even tijd hebben
naar haar uit.
Vanmiddag is ze er weer,
in een flauw, waterig zonnetje
zit ze haar tenue op te poetsen
onderhand in de ronde glurend
of ze de bosbessenburen
kan helpen met jagen
op de zo ongewenste spreeuwen.

Nu ze eindelijk zo mooi zit
(en ik natuurlijk geen camera bij me heb)
pakken we de boeken erbij.
Omama zegt : Sperwer
ik zeg :nee.
Daar is ze te groot voor
en ook de kleuren kloppen niet.
Ze doet me denken
aan afgelopen voorjaar.

En warempel ze is het wel !
De havik die ik toen zag
is weer terug
en heeft territorium en jachtgebied
verlegt naar de andere kant.

Met een gratie
en langzame vleugelslagen
verplaatst ze zich van boom naar paal
en visa versa.
Om dan in notime
als aangedreven door straalmotor
een snelheid te halen
die duizelingwekkend is.

Ze scheert over de bosjes en er tussendoor
en af en toe gaat ze vol in de vleugelrem
en laat zich vallen
op de ongelukkige van dat moment.
Duurt altijd maar even
en dan is ze weer
zichtbaar tevreden
zich aan het poetsen.

Helaas hebben we nog geen hij
kunnen ontdekken,
en voor de winter met alle vogeltjes
is ze zeker een grote bedreiging.
Maar wel een mooie bedreiging.

XXXXXXXXXXXXX