Lang verhaal:

We hadden niets bijzonders vandaag
en met die gedachte ga ik te bed.
Ik schrik wakker om uurtje of 9
van een doffe knal en voor mijn gevoel
een seconde later glasgerinkel.
in de veronderstelling
dat de katten een grote glazen vaas
omgooien
vlieg ik naar beneden.
niets aan de hand,
jongste zit uitgebreid te spelen
vroeg op na zijn op tijd naar bed
gisteravond.
Ook hij hoorde het maar we ontdekken niets.
Hij speelt verder ik ga terug slapen 😉

Na de Wii ombouw hebben we spellen over
veel spellen zelfs, althans vind ik.
Weet je: we gaan ze verkopen.
Mijn gedachten schieten naar vrienden van ons
ook zij hebben Wii.
Ik bel haar, leg uit en zij zegt
ik kom wel langs.
In tussentijd breekt hier de pleures uit.
Want:
sommige spellen zijn door de welpen gekocht
waarbij ze onderling zijn doorverkocht.
Jongste hoort bij de postduivenvereniging.
Die koopt en vervolgens eigent hij het zich weer toe.
Boel gedoe, boel geschreeuw, boel tranen.
De meeste tranen vallen in mijn hart.

Vriendin komt en zoekt paar spellen uit
we praten even bij en krijgen het over opleidingen
het beste halen uit jezelf en vooruit komen.
Sommigen nemen met minder genoeg
en komen nooit verder.
Ik trek me die persoonlijk aan,
maar zij verzekerd me dat het niet zo bedoelt is.

Maar toch is het wel zo.
Ik werk ver beneden mijn kunnen in de maatschappij
maar heb mijn handen vol aan heel andere
verborgen dingen en zaken.
Dingen die niet de openheid halen
maar zeker veel tijd en energie vreten.
en het levert me niets en dan ook niets op.
Alleen de kunst en de hoop daar te zijn
voordat karakters elkaar
volledig overhoop lopen.
Toch voel ik me een beetje verdrietig
omdat daardoor niemand weet wat ik voel en meemaak
en de waardering en begrip er ook niet is.
´t is mijn leven, mijn keuze
maar geld opbrengen doet het niet.
Normaal is dat niet belangrijk maar neem hem even mee
naar volgende stukje.

Van de spellen die verkocht zijn , zijn er 2 van jongste
en de oude discussie laait weer op.
ik zeg even niets,
ik trek me even terug.
Als ik terug kom in de kamer vraag ik alle 3 ! mannen
om even te gaan zitten en even te luisteren.
Mede door mijn zoeken , vogelen , regelen en voor elkaar maken
draait de Wii nu met 200 spellen.
De kosten waren bijna simultaan.
En ik had het fijn gevonden als er gezegd was:
Laten we die spellen die over zijn verkopen
het geld in een pot doen en daar iets mee doen
waar we allemaal iets aan hebben!
De grote wens is een platte tv namelijk.
Ons oudje en echt oudje houdt het niet zolang meer vol.
Zou het mogelijk zijn
een simpele dank je wel voor die 200 spellen
een toegift te krijgen wat gaan we SAMEN
doen met die opbrengst van?
Er vallen 3 helemaal stil
en na verloop van minuten komen er aller hande dingen
voorbij die verkocht mogen worden 😉
Het punt is duidelijk.

Omama breng ik vanmiddag naar haar visite adres
krijg dikke kus, weet je
die is me meer waard dan 100 euro.
Vanavond komt ze rummycuppen.
Ze wacht tot de jongens naar bed zijn
en verteld over een telefoontje.
Over demandiezichmijnbroernoemde
hoe die iemand haar op het dak stuurt
over iets wat van hem geweest is
en de 3e persoon graag hebben wil.

Haar wilskracht, sterkte maar ook verdriet
vechten om voorrang.
Ik volg hem, voel hem en weet wat de toekomst
ons gaat brengen als zij er niet meer is.
In een minuut voel ik
(bewust geen seconde)
wat ons te wachten staat.
Aan de ene kant verbaasd me het niet
en verwonderd het me zelfs niet.
De lach is daar als ik besef
dat je beter open kunt kijken
zodat je ziet wat er aan komt.
De traan is
de wetenschap dat mensen door zuiver
egoistme elkaar zoveel pijn kunnen bezorgen
dat Liefde verdwijnt.

Mijn onbetaalde baan is proberen
de mannen te leren
dat Liefde niet te betalen is
maar meerdere malen belangrijker
dan welk `bezit`ooit.

En zo schipperde ik vandaag
tussen alles en iedereen
met de zekerheid
dat ze allemaal ouder
dan wel sterker of zwakker worden.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX