Nog een vrije dag en ben van plan om uit te slapen
dwz zo rond half 9 eruit want wil met Omama en de welpen
even naar de markt.
6.55 rammelt hier de telefoon ik schrik toch wel een beetje.
Het is het loonbedrijf die beloofd heeft
dat oudste een dag mee mag.
de hele week springt hij er al om
en gisteravond wordt hij bijna verdrietig omdat
hij nog niets gehoord heeft.

Ze begint met Sorry, ben helemaal vergeten
gisteravond nog even te bellen , maar hij mag vandaag mee.
Kan hij om 7.30 bij ons zijn ?
Ik schiet in de lach, blij dat er verder niets bijzonders is
en roep ja hoor, hij is bijna onderweg.

Als hij hoort wie het was en waarom
is hij zo supersnel dat ie binnen een kwartier
op zijn fiets zit en onderweg is.
Denk dat ie de dag van zijn leven gaat beleven
en ik gun hem dat zo.
Valt namelijk niet mee tussen tafellaken en servet.

Jongste is helemaal into fishing vooral nu zijn Oom
´s middags thuis is en er heel veel meer verstand van heeft
dan zijn moeder hahahahaha……….
vind het prima, en het huis ruikt naar zoete mais
en nog veel meer visvoergedoe.

Maar ook de hele dag cirkelt het door mijn hoofd
die verdachte wordt vandaag voorgeleid
en de ouders zijn terug in Nederland
zeg al tegen Omama dat er vast een belangrijk feit bekend wordt
anders zouden ze er niet voor terug komen.
En ja hoor:

Hij heeft bekend.
Mijn gevoel raced van het een naar het ander
eigenlijk moet je je nu opgelucht of misschien zelfs blij voelen
maar ik voel alleen maar verdriet en begrijp het nog niet.
Hij verklaarde dat hij haar niet kende
dus een zomaar actie?
Het moet voor de familie een opluchting zijn
maar voor de familie van hem een drama.
Iedereen roept nu natuurlijk de hardste dingen
maar in dit hele verhaal is er geen enkele winnaar.
Let wel
ik neem het niet voor hem op
maar er zijn in die 17 jaar zoveel dingen gebeurt
en zoveel levens negatief beinvloed
dan is het natuurlijk onwijs fijn dat de dader eindelijk bekend is
en de verdachten van het verleden
niet langer als verdachten kunnen worden aangemerkt.

Kan alleen maar denken aan iedereen die er mee te maken heeft
dat een ieder maar een weg mag vinden
om dit op een of andere manier
een plek te geven en zijn/haar leven weer inhoud kan geven.

XXXXXXXXXXXXXX