Vandaag zou ze jarig zijn,
ik ben haar nog niet vergeten,
zoals zovelen haar niet vergeten zijn,
maar er zo weinigen nog over spreken.

En dan komt er nieuws uit stad
iemand op klaarlichte dag doodgeschoten
kom op zeg, we wonen hier in Drenthe
toch niet in Amsterdam ?

Geruchten, verhalen ze gaan
en ik ben alleen maar verbijsterd over het feit
dat het dichterbij, steeds dichterbij komt.
In mijn belevingswereld in mijn omgeving
waar ik zo mijn best doe
de welpen op te voeden, voor te houden van goed en kwaad,
verantwoordelijkheid en eigen redzaamheid.
En in mijn hart , in een hoekje
sluipt een ongerust gevoel.

wij zijn net zo veilig dan wel onveilig als ieder mens ter wereld
al zit je in Drenthe of Japan
in Amsterdam of the middle of nowhere in Afrika.
De kans dat je hier doodgeschoten wordt
is even groot als geraakt worden door de bliksem.
Als de trigger er is
is de kans groter.

Mopperend op oudste welp dat die niet
in mijn ogen, genoeg denkt aan zijn toekomst,
is het mijn taak ze te ontdoen dan wel laten nadenken
over triggers die het ongeluk aantrekken.
Maar er kruipen nu af en toe angstige gedachten door mijn hoofd
waarvan ik 100% zeker weet
dat mijn moeder die niet over mij had toendertijd.
We deden wel dingen , we flaneerden er wel bij langs,
tuurlijk waren we af en toe burgerlijk ongehoorzaam,
met de hormonen in ons lijf.
Maar echt gevaarlijk?
Nee dat was onze omgeving niet
ergste wat je kon overkomen was een botsing met een ree
om maar wat te noemen.
En nu?
Zelfs de tijden zijn gespannen.

XXXXXXXXXXXXXXX