Het verhaal van jongste neemt vandaag een wending
tenminste dat hopen we maar.
Eerst vanmorgen:
hij wil niet , hij wil echt niet naar school.
Tegen zoveel angst en verdriet kan ik niet op
en misschien is het goed om het er gewoon op aan te laten komen.
dus meld ik hem af.
Dame aan andere kant wil hem ziek melden, maarre dat ga je mooi niet doen.
Je zet hem gewoon absent.
En dan begint het afwachten op hoe het opgepakt gaat worden.
Ik ga gewoon naar mijn werk
maar het zit in elke vezel van mijn lichaam.

Ook daar krijg ik het er over, en we komen alle twee tot de conclusie
dat er met die jongen toch wel iets mis moet zijn.
Negatieve aandacht is ook aandacht?
Iets in die geest misschien, we weten het natuurlijk niet en om eerlijk te zijn
boeit het me nog minder, daar zijn andere mensen voor.
De wetenschap dat onze niet de enige is die hij onderhand heeft
maakt me nog strijdlustiger dan ik al was.

Thuis kijk ik direct email na, niets.
Ach ze moeten natuurlijk ook de tijd hebben om er over na te denken
en als om 13.00 uur de telefoon gaat weet ik wie het is
nog voor ik hem opneem, althans dat hoop ik 😉
Mijn gevoel is juist.
De mentor.

Hij was er nog mee bezig naar aanleiding van het verhaal met oudste,
maar ja die vakantie zat er tussen.
Gisteravond had hij mijn email al gelezen en toen vanmorgen de melding kwam
dat jongste thuis was wist hij al genoeg.
Wat we gaan doen , vertel ie me. Hij is die jongen  onderhand ook al spuugzat.
Veel respons van zijn ouders krijgt hij niet, die halen beetje schouders op,
en dat haakt in het gevoel en gesprek van vanmorgen wat ik had,
een beetje een : zie je wel.

Vanmiddag om 14.00 gaat hij in gesprek met EN die jongen, EN zorgteam,
EN onderdirecteur EN directeur zelf !!!!!!!!!!!!!
En dan moet ie maar eens vertellen waar hij mee bezig is.
Kortom de gelederen worden gesloten.
Mentor zijn opmerking dat hij al sinds vorig jaar kerst met hem bezig is
en wat hij ook doet of zegt, het totaal geen indruk schijnt te maken,
maakt het dat hij er net zo zat van is.
Hij had al voorbereidende gesprekken gehad met het team in school,
in de zin van , wat moeten we hier mee.

Hij zal me laten weten wat de uitkomst gaat worden,
maar dat het die jongen tijd en energie gaat kosten is een ding wat zeker is.
Verder hoopt hij dat jongste morgen weer naar school komt,
Maar als hij nog een dag nodig heeft om bij te komen begrijpt hij dat ook.
Jongste heeft zoiets van:
zodra ik ga krijg ik toch een pak slaag omdat hij weet dat het via mij komt.
Dit is een stuk vertrouwen wat gewoon herstelt moet worden,
wordt ook aan gewerkt.

Maar de opmerking van mentor dat praten niet helpt, straffen niet, extra uren niet,
gesprekken met ouders niet, maakt dat er dus nu inderdaad maatregelen getroffen gaan worden.
Ben benieuwd wat en hij zal het me aan het eind van de middag laten weten
zodra de vergadering is afgelopen.
Jongste zijn angst kan ik me heel goed voorstellen
omdat het niet een type is die nu in 1x braaf luisteren gaat.
Maar dan is er wel al een trend gezet
waar we mee verder kunnen.

Het vervolg op vervolg van het vervolg zal
dus nog verder gevolgd worden.
Waarvan acte, maar zover zijn we in ieder geval wel.

XXXXXXXXXXXXXX