Om met de deur in huis te vallen:
IK heb er voor geen meter vertrouwen in.
Waarin?
Het jongste verhaal, dat het nu echt afgelopen is.
Het moet hem zitten in het feit
dat er mensen uit de zorg ingeschakeld zijn
dat die daar beter en anders vat op hebben,
maar berichten die ik daar over hoor
stemmen me niet hoopvol.

Laat nou vanmiddag jongste zijn mobiel ook nog
de geest geven.
Morgen haal ik een andere voor hem,
met eega heb ik vanavond al afspraken gemaakt,
hij werkt in stad en als het niet wil
moet ie daar naar toe fietsen.
er zal morgen niets gebeuren, echt niet.
maar dan?

Gezien de geschiedenis , de dingen waar persoontje bij betrokken is,
en hoe daarop gereageerd wordt???
IK geloof er geen barst van.
Feit is wel dat ALS er iets gebeurd met jongste
dat hek van die dam is.
God beware de dag dat dat gebeuren gaat.

Intussen denkt de voor- en achterhoede hier wel degelijk
vooruit.
en zo is de zorg niet uit mijn systeem maar wordt alleen maar groter.
En dat alleen omdat er een categorie losgeslagen kinderen zijn
die je letterlijk en figuurlijk eigenlijk niet pakken kunt.
Gezien de vrijwillige taalachterstand in het nieuwe dialect
hou ik me hart vast voor de toekomst.
Normaal Nederlands praten ze  niet
laat staan dat ze het schrijven kunnen.
Ik kom het tegen op nieuwssite´s , forums noem het maar.

Waar ons Drents Dialect wordt verguist en afgebrand ontstaat er
een complete generatie die later hopelijk geen kinderen krijgen,
maar onze taal zelf niet beheerst.

Tuurlijk maak ik ook spelfouten, zit ik mij in de weg,
maar voor de rest valt het volgens mij best mee.
De kinderen knippen en plakken er lustig op los
al is het leven een grote kleuterschool.

Vanmiddag komt een vriendin, althans dat denkt ze,
het zij die van het kerkhof, bij Omama.
Ze schrikt van het feit dat ze geopereerd moet worden
en Omama trekt alles uit de kast.
Ervoor, erna , hoe het gaan moet, de 14 dagen druppelen.
Zoals geschreven : om 8, 15 en 20 uur.
Eega neemt op voorhand de taak van 8 in het weekend over.
Door de week kan ik het voor het werk doen.
Die 15 gaat ook wel lukken,
maar broer die er bij zit zal niet zeggen:
IK doe die van 20.00 uur, al is hij dan gewoon thuis.
TUURLIJK niet.
Lekker overlaten aan een ander
wel zo makkelijk.

Waar ik wel weer bij moet zeggen
dat hij met de meest creatieve oplossingen komt
met verhaal van jongste.
Maar of dat nou de weg is?
ECHT NIET !

Zo makkelijk schreeuwen vanaf de zijlijn
maar ga maar eens midden op het veld staan
en zie het allemaal maar aankomen en probeer
ervoor te zijn.
Soms gaat het lukken, soms niet.

Maar in mijn hart groeit een donkere onrust
die gevoed wordt door mijn onderbuik.
En dat is soms het enige
wat ik werkelijk vertrouw,
zonder iets gezien te hebben.

Hoop met me mee,
dat het gegeven vertrouwen
terecht is.

XXXXXXXXXXXXXXXXX