Vanmorgen ben ik om 8 uur mijn bed uit,
om een kwartiertje later bij Omama te zijn.
Het rood van haar oog laat me niet los.
Als de dame komt om te druppelen zijn we het er over eens
Groningen bellen.

Het schijnt een heel normaal verschijnsel te zijn
en stelt niets voor behalve dat het erg lijkt.
Zijn de bloedadertjes in het slijmvlies
die een beetje lekken.
Allemaal opgelucht.
Ze mag een druppel extra,
en die doe ik er tussentijds wel bij,
dat beloof ik haar voordat ik huiswaarts ga.
Ik vertrek nog voor een uurtje bed.

Doe erg weinig en schiet om het uur
zo een beetje bij Omama binnen om van die kleine dingen te doen.
Enige nuttige wat ik doe is een brief schrijven
naar het CJIB wat ze van plan zijn
met die onterecht opgelegde boetes.
We zijn inmiddels 3 maanden verder
en ik hoor spontaan niets meer van ze.

Een douche en wraps maken en verder
kom ik nergens aan toe.
Moet nog een nieuwsbrief schrijven
maar ook dat schiet er bij in.
En daar komt dan het feit om de hoek waaien
als je met een Odd-cdér getrouwd bent.
Want op hulp en overnemen
hoef je even niet te rekenen
omdat hij bezig is met iets voor hemzelf.
PFFFFFFFFFFFFFFFT

tipje van de sluier voor de toekomst.

Omama zit trouwens nog steeds te wachten op:
een vriendin , of die ooit eens gaat bellen,
´t is de zelfde als toendertijd van het kerkhof.
En twee tantes van me,
ze weten het allemaal , maar even iets laten horen ?
NEUH
en zo leren wij alweer de mensen kennen.
Het maakt haar warm dat mensen die ze
zijlings kent via mij
informeren hoe het met haar gaat.
En ik breng die boodschapjes dan ook heel braaf
aan haar over 😉

We wisten het wel, maar waren weer even vergeten,
hoe het voelt vergeten te worden omdat anderen
het zooooooooooo druk hebben met zichzelf.
Maar het geeft niet meer,
het laat alleen maar zien
hoe die ander in elkaar steekt.
Jammer dan.

XXXXXXXXXXXXX