En die neem ik met verve !
😉

verschillende situaties, met 1 grote overeenkomst.
Waar ik vanavond onder het douchen, bij Omama,
hier thuis heel diep over nadenk.
Om tot de kop van dit blog te komen.

Het is me eerder verweten en ik heb dat eerder
ook ruiterlijk toegeven:
Ik heb moeite met gezag, YEP.
Ik heb geen moeite met respect voor een ander,
laat dat even duidelijk zijn.
Maar zodra iemand zich boven mij stelt
en doet alsof ik moet doen wat die ander denkt dat goed voor me is,
tja dan ben je me kwijt inderdaad.
Laat die oudste van ons
nou zelfde probleem hebben ?
Komt omdat
hij op mij lijkt in karakter
en ik dat de mannen bij gebracht heb,
DUS is het mijn `schuld`inderdaad.

Maar ter illustratie een paar voorbeelden:
oudste mag van 1 lerares geen dialect laten horen in de klas.
Als hij een antwoord geeft op een vraag , en het antwoord is goed,
maar in dialect is het antwoord fout.
Dan vraagt hij zich af: ben ik hiervoor om het vak te leren
of afgestraft te worden op wie ik ben?
En geloof me, het wordt gewoon FOUT gerekend.

De grote trigger vanmiddag is bij zijn gesprek:
Luister eens jongen, en dat gaan naar aanleiding van een situatie,
en hoe hij daarop zou kunnen reageren:
We zijn hier allemaal gelijk.
Zodra iemand zich boven je stelt is dat FOUT
we hebben allemaal even veel rechten maar ook plichten naar elkaar toe,
maar niemand is meer of minder dan een ander.
De tranen schieten in mijn ogen en ik kan ze niet tegen houden,
oudste en ik kijken elkaar aan,
en als we op kijken zien we verwondering tegenover ons.
Er is niet veel uitleg nodig.
Hij kan zijn wie hij is, met alle fouten die hij gaat maken.
Zolang er maar gesprekken mogelijk blijven.

En dat brengt mij bij andere situaties.
Zoals jongste klakkeloos veroordeeld werd nog zonder 1 woord van hem,
maakt het losbreken van een open gesprek best moeilijk.
Ik heb diep respect voor directrice hier.
Omdat je er simpel weg mee praten kunt en dingen overleggen,
over de hoe´s de wat´s en de waarom´s.
En dan kom je er samen dus ook echt wel uit.

Volgende week krijgt Omama gesprek met coordinator van Icare
over hoe het allemaal gegaan is.
Ze hebben aangegeven dat ze mij daar ook bij willen hebben.
Ja duh, ik ben de patient niet ?
Maar toch om even door te praten , ervaringen uit te wisselen
in alle openheid, kijk daar heb ik ook respect voor.

Wat de schuldvraag betreft:
Ja ik hou mijn mannen voor, ook eega, dat je luistert naar elkaar,
overlegt en open staat voor andere meningen.
Maar je hoeft je door niemand te laten vertellen wat je MOET doen.
Dat is dus dat iemand denkt het gezag te hebben
en denkt boven je te staan.
Wat voor mij voelt als: beter zijn dan een ander.

Niemand is beter dan een ander,
niemand heeft de wijsheid in pacht,
maar een ieder is intussen wel verantwoordelijk
voor zijn eigen denken en doen.
Want als je niet met jezelf door een deur kunt
ben je het belangrijkste kwijt,
respect voor jezelf.

Logica wil dat dat niet allemaal vanzelf gaat,
en iedereen wel eens een OEPS moment heeft
of een : dat had ik anders kunnen doen,
dat is niet erg, maar praat er over en zeg het dan.
Maar beroep je niet op een positie die automatisch gezag
afdwingt want dat werkt namelijk niet.
Krijg je alleen maar wrijving van.

En zo werkt dat hier thuis ook eigenlijk.
Het is een zeldzaamheid als ik het woord moeten gebruik
vooral naar de mannen toe.
Want wie ben ik om iemand , wie dan ook , te kunnen zeggen
wat ze moeten doen???
Vanzelf breng je ze wel die dingen bij die niet horen,
diefstal, liegen, bedriegen, bedreigen en alle negatieve dingen
die jezelf ook niet zou willen ervaren.

Wat gij niet wilt dat U geschied,
en die blijft best handig 😉
Maar ik sta overal voor open
heb voor iedereen en alles respect
en doe mijn best de mensheid en hun streken
te begrijpen.

Maar tot in hoeverre dat nu een FOUT is????
Maar wil die ´schuld´
met Liefde op me nemen als het van de mannen
begripvolle en oplettende mensen maakt,
met moeite voor gedwongen gezag 😉

Leven naar Eer en Geweten schreef Soul,
en die verschillen ook weer per mens.
Maar wij doen ons best hier
meer kunnen we niet,
we zijn tenslotte maar ´mensch´ 😉

Waarbij ik me op de valreep bedenk:
Als Omama alles had gedaan wat ze moest, was ze 3x dood gegaan aan medicijnen.
Als Jongste had gedaan wat hij van iemand anders moest, had hij schuld aan iets wat ie niet gedaan heeft.
Als Oudste had gedaan wat hij moest, was het doel waarvoor hij daar was niet meer in beeld, maar ander doel.
En als ik alles had gedaan wat anderen vonden dat ik moest doen,
had in onderhand in een rusthuis gezeten voor zwaar overspannen patienten die niet meer terug kunnen
in een SAMENleving.
Dus al met al
voel ik me eigenlijk
helemaal niet zo schuldig.
Dus lieverds zoals jullie zien,
Eis ik wel degelijk mijn plaats op
en voel die Liefde en Respect.
Omdat ik het waard ben !

XXXXXXXXXXXXXXXX