Nog voor een keer gooi ik het er uit.
De , wat mij betreft hoopvolle laatste blog over dit item;
denk dat de rest weer saai gaat worden 😉

 School denkt dat :
Met de afspraken die er gemaakt zijn ( J en onze jongste) in aparte klassen,
het contract  en intensief contact tussen de mentor,
orthopedagoog en ouders, verwacht ik dat volgend jaar voor zowel jongste als
J. beter zal verlopen.
Geknipt en geplakt uit de email van orthopedagoog/ autismespecialist van school 😉

Wij hoeven geen gesprekken meer aan te gaan, ze wil hooguit op de hoogte worden gebracht
als er veranderingen zijn die duiden op een neerwaarts iets, prima !

Voor mijn gevoel is dit wel een heel bijzonder jaar geweest
waar bij niet zo zeer mijn lichamelijke werk mij moe maakte
maar het geestelijk afmatten van de maraton.
´t is bijna afkicken als het zo abrupt tot een radicaal einde komt.

Morgen is een speciale dag voor meerdere mensen.
En niet in de zin van leuke speciale dag
de weersverwachtingen zijn ronduit slecht
vooral richting het westen,
het is alsof de hemel huilt.

Er zullen morgen tranen gelaten worden
zichtbaar en onzichtbaar
verscholen achter een glimlach
of niet eens in beeld.
En ik huil zacht onzichtbaar een beetje mee
om over te gaan naar de orde van mijn leven
omdat ik het daar simpel weg mee moet doen.

Waar het trekken aan het ene dode paard is gestopt
is het af en toe zaak om te proberen dat andere paard nog te redden,
en sommigen kun je gewoon niet bij houden 😉

Ondanks dat ik niet van regen houd
kan ik het wel waarderen
dat de natuur meeleeft af en toe,
ze leert ons dat wat er ook gebeurd
je het er mee moet doen.

XXXXXXXXXXXXXXXXX