De oproep kwam
en ik gaf gevolg.
De roep om licht , een kaarsje
maar die zal nooit
dat doel doen verwezelijken
die hij zo graag wil.
Het onvermijdelijke
is in gang gezet.

Een telefoontje voor eega
van zus, over zwager.
Een bloeding, verlamming
stoppen van dialyse
stoppen met het willen leven
kan een week
kan 14 dagen
kan ook anders.

En tot overmaat van ramp
ben ik vanmiddag Stampertje kwijt.
En dan bedoel ik , kwijt kwijt.
Ze is er altijd en nu niet.
Waar is ze, wat is er gebeurd
en als kwijt kwijt is
hoe vertel ik het mijn jongens ?
En zweet parelt op mijn voorhoofd.
Na 20 minuten zoeken
vind ik haar, slapend onder
de dichte bladerdeken van de klimop.

Ik stond er bij,
keek er naar,
en huilde.

Daar kwamen tranen
van Liefde, verdriet en blijdschap
samen.
Aan de voet van
de klimop.

XXXXXXXXXXXXXX