gaten

Heerlijk om weer vrijuit te kunnen bloggen,
race mijn toetsenbord weer over en kan mijn gedachten en gevoelens weer delen.

Vanavond krijgen eega en ik het over verdwijnen van mensen.
en dan bedoel ik ook, verdwijnen.
dat lijkt me zo vreselijk en vooral niet te bevatten.

Als mensen om je heen sterven, overgaan, afscheid nemen van het leven
is dat verdrietig , althans dat kan het oprecht zijn.
Een ieder beleeft dat op zijn of haar manier,
en daar heeft een ieder mens ook recht op,
let wel dat wil ik absoluut niet generaliseren
of wat dan  ook.

Maar verdwijnen, zonder teken, zonder reden,
zonder lichaam, zonder briefje, zonder ook maar iets,
met alleen maar vragen, vragen en nog meer vragen.

jaren terug was ik onuitgenodigd een gast op iemands blog
wiens zoon verdwenen was.
het hele verhaal heb ik gevolgd, tot de dag van vinden aan toe.
Tranen huilde ik , over de onzekerheid van een onbekende moeder
met haar vele twijfels, haar grote onzekerheden, en het ongekende
verdriet wat hun leven overnam.
dat het een zekere opluchtig was toen hij gevonden was,
al waren daar nog steeds de vragen.
Het heeft me nooit los gelaten, en me altijd bewust gemaakt.
En tot op de dag van vandaag wil ik graag weten waar mijn mannen zijn,
hoe laat ze thuis zijn, nee wil niet alles weten wat ze doen,
maar wel een inschatting.

Eega en ik hadden het er vanavond over,
op het moment dat zoiets gebeurd, moeten toch alle
fundamenten in je leven staan te schudden op hun grondvesten.
moeten alle zekerheden die je dacht te hebben
omvallen als dominostenen.
En als wat je lief is, broos lijken als een zeepbel in de wind.

En dan buig ik hem heel eigen om naar binnen.
En kijk naar wat ik `heb`.
Een ieder die me lief is , is er.
Een ieder waar van ik hou is in de buurt.
En moet ik ze loslaten aan het leven door een natuurlijk iets
zal dat een feit zijn.
Maar moet ik ze opgeven aan een volslagen onnatuurlijk geheel
zou ook ik waarschijnlijk aan mezelf gaan twijfelen,
en aan de rest van de wereld erbij.
Er zouden gaten geslagen worden
in alles waar ik op vertrouw en vanuit ga zeker te zijn.

XXXXXXXXXXXXX

2 Comments »

  • cheet schreef:

    Denk dat het een angst is van elke ouder
    en je zult ze een keer los moeten laten.
    Het blijft moeilijk om op het juiste moment
    de beslissing te nemen over de juiste zaken,
    luisteren naar je gevoel
    is dan het beste 😉

    XXXXXXXXXXX

  • Anja Westerhof schreef:

    Echt verschrikkelijk zo iemand te verliezen.
    Vandaar dat ik ook de zaak van Maddy blijf volgen
    Ook al heb ik daar mijn eigen idee ook wel over!

    Ik hou dochterlief ook contineu in de gaten.
    Kijk geregeld naar buiten als ik d’r nog zie.
    Zo niet dan bekruipt me lelijk gevoel.
    En dan komt het hoofdje weer boven de bosje uit, hahaha

    Maar het is en blijft leven en laten leven.
    Moeilijk maar loslaten hoort bij de opvoeding, snik snik

    Liefs mij

RSS feed for comments on this post. TrackBack URL


Leave a Reply

  • het verleden

  • afdelingen