Jongste tikt gisteravond een telefoon op de kop
inclusief wifi en alle toeters en bellen die er tegenwoordig op kunnen.
Of we die vandaag even kunnen halen?
´t is in de buurt en vanmiddag is hij niet meer van de bank af te slaan 😉
Maar het is wel een uitstekend ding
te luxe voor mij , maar dat is dan weer een ander verhaal 🙂

Bij het posten van een brief loop ik tegen de ´bazin´van het loonbedrijf op,
we kennen elkaar en ik ga haar niet uit de weg.
Zodra we elkaar begroeten zie ik dingen in haar ogen en op haar gezicht,
we praten even bij en ik hoor details waarvan me de rillingen over mijn rug lopen.
Maar ook een stukje van de grote nasleep die het krijgt
wat papierwinkel betreft.
En het is maar zo de vraag of het goed komt, en wat goed komt
hoe dat dan verder gaat, dit gaat lang heel lang duren.
Ze nodigd me uit om een kop koffie te komen drinken, deze week.
Iets in me zegt dat ik dat moet proberen voor elkaar te krijgen
en gewoon te doen.

Met oudste ga ik de stad in vanmiddag,
hij praat , ik luister.
en ook hier details, dingen die nog niet gezegd zijn,
dingen die hij gezien heeft, gehoord heeft,
en toch is hij er vrij rustig onder nu.
Tijd, tijd heelt alle wonden zeggen ze,
tijd moet haar ding doen,
tijd zal zorgen dat er andere herinneringen komen,
maar alles genezen?
Ik hoop het.
Deze situatie blijft de gemoederen hier behoorlijk bezig houden
inclusief de mensen die denken te weten
en die oordelen.
Wat wens ik me, dat ze dat eens zouden laten.

XXXXXXXXXX