Blijven schrijven , schreef Anja,
voor de ´nakomers´en anderen die willen weten:
hoe de ontdekking , de ontluistering, en de gewenning in ons leven kwam.
Veel mensen weten het , slechts enkelen kennen het verhaal.

In 2006 krijg eega een bobbel in zijn oog, alsof een traanbuisje omhoog geschoten is.
Zit er al maanden als ik zeg: Joh, laat er eens naar kijken, want het is geen gezicht.
Huisarts, ziekenhuis, specialist, stukjes uithalen , kweek, effin je kent het wel.
DE vrijdag voor de grote vakantie, en dan bedoel ik zomervakantie,
hebben onze jongens van allerhande dingen in school.
Ze zijn dan 9 en 8 jaar oud, en hebben net moeten meemaken dat 2 leerkrachten
dan wel verongelukken, dan wel zelf einde aan hun leven maakt.
De emoties gieren in de ronde, toch wordt er besloten een tentenkamp te organiseren
waar ze ´s nachts zullen slapen.
Eega moet ´s middags de uitslagen ophalen: een specifiek verzoek om zelf te komen
maakt dat ik al weet , maar er moeten keuzes gemaakt worden en ik vraag:
zal ik meegaan?
Nee, hij overziet op dat moment niet, en hier heb ik nog jaren spijt van, ik zag hem wel.

Tegen 3 uur gaat de telefoon, eega belt me vanuit de auto.
Het is Kanker meid.
wat ik niet wilde weten, waar ik me op dat moment voor afsloot , hoorde hij
met een rij voorzichtig terug , ik zie je zo.
Ga naar Omama en in tranen vertel ik haar, en vraag:
wat hangt ons nu weer boven het hoofd?
Ook zij heeft geen antwoorden, ook alleen maar vragen.

De jongens zijn in volle voorbereiding op de vakantie het buitenslapen,
en het tentenkamp en mijn tranen zijn gedroogd.
We zeggen niets, en dan ook helemaal niets.
´s middags bij het openen mag ik met mijn countrygroep van toen
nog een demo geven, en ook die geef ik.

Als de jongens ´s avonds in het kamp zijn, bel ik mensen rond.
een oudste broer van eega komt stomdronken aanzetten omdat hij hem niet wil
laten vallen, ook de bouwvak is net begonnen.
Ik kan er niets mee en trek me terug,
herinnner me nog dat de avond warm en zwoel was,
dat we buiten zaten.

Pas de andere dag bij het ophalen van de jongens, vertellen wij hun
wat er aan de hand is. Maar zo jong als ze zijn,
met al zoveel verdriet achter de kiezen, snappen ze nauwelijks waar het om gaat.
En dan volgen er 3 weken, elke dag, achter elkaar, bestralingen.
Het is een crime iemand te zien liggen,
in een masker gemaakt speciaal om te blijven liggen,
vastgeklikt en ontluisterend, om die bestraling doel te laten hebben.
het masker hebben we nog steeds, maar ligt achter in een kast, in een hoek.

De effecten ervan zijn niet om aan te zien, en de jongens worden bijkans bang van.
dan krijgen van eega´s oudste broer een vakantiekaartje:
Fijne vakantie !
Ik kon en kan ze nog steeds wurgen.
We hebben geen vakantie gehad, compleet niet.
3 weken bestralen, maar hoe lang denk je dat het duurt voordat zo´n gezicht
er weer beetje  normaal uitziet?

Gelukkig was het stukje daar opgelost, maar helaas zat het wel in zijn systeem.
Google maar eens lymfklieren, we hebben er velen.
Gelukkig ook: ´t was een milde vorm, eventueel goed te behandelen met chemo
afhankelijk waar het zich later zou laten zien.
Op dat moment zou chemo meer stuk maken dan herstellen, maar begon wel
bij zijn oog , in zijn hoofd.
Het zal jullie ongetwijfeld de verklaring geven van mijn angsten,
maar ook dat weg  niet weg was.
Ik heb ook nooit gezegd dat het weg was, het was onder controle.
Nu die ongenode gast van plan is schijnbaar wakker te worden,
wil ik hem wel kielhalen.
Hij slaap hier al 5 jaar, laat het alsjeblieft zo.

Zou nu de intake van 5 jaar terug, vervolg krijgen in ?
Ik weet het niet , omdat ik verder niets weet.
Door de jaren kwam er altijd een half jaartje bij,
maar nooit een jaar.
Het was nooit klaar, en het zal ook nooit klaar worden of zijn.

Ergste van dit verhaal vind ik dat onze jongens op zo´n jonge leeftijd
in 1 jaar tijd zoveel voor hun kiezen kregen.
Ze steigeren als ze iemand kanker als scheldwoord horen,
ze steigeren ook bij onrecht.
Iemand zei: je krijgt nooit meer dan je aankunt
das mooi zeggen ,maar leef er maar eens mee.
Is toch een ander verhaal.

XXXXXXXXXXXXXXXXXX