Moet even na denken hoe te starten:
laat ik beginnen met: alles maar dan ook alles doe ik voor mijn mannen.
Tot in het normale vanzelf, tot in het toelaatbare en tot op zekere menselijke hoogte.
De jongens kunnen krijgen wat ze willen, als het binnen het budget valt,
als ze zich gedragen, kortom zoals je mag verwachten binnen de normale
afspraken van een ´samenleving ´in een gezin.
Je doet geen dingen die een ander verdriet doen en je doet niets wat verboden is.
Vrij simpel zou je zeggen.

Om een lang verhaal zonder al te veel emoties neer te typelen gebeurd er het volgende:
mijn mannen en dan alle drie, zijn gek van vuurwerk.
Niet het siergedeelte nee het knalgedeelte, hoe harder hoe mooier.
Mannen eigen? Ik weet het niet, maar ik heb er niets mee.
Hou wel de trends bij, de ontwikkelingen.

De jongens zijn verteld van de gevaren van roken, roken van een ander op school,
drugs, harddrugs, en van alles wat er voorbij kan komen waar je van denkt:
kan niet zoveel kwaad.
En dan staan eega en ik gisteravond in de keuken, ben met het eten bezig.

Er komt een verhaal over nitraten, over wat er al in huis is,
en hoe vet en cool ze zijn, en ik ben met stomheid geslagen.
Buiten het feit dat er een stuk vertrouwen weggeslagen wordt
en zo voelt het ook, komt er een stuk bezorgheid:
het is GEEN vuurwerk namelijk, het zijn explosieven.
En dat wordt op school en op het werk gewoon verhandeld
alsof het niets is.

Mijn hart zakt zo een beetje 1.30 naar beneden,
mijn tranen stijgen en mijn mond weigert elke dienst.
HOE in de vrede , HOE ga ik dit doen?
Van alle info die ik ze gaf, had ik deze over het hoofd gezien,
en voel me ziek, zo vreselijk ziek.

Ik zoek info op het net, en geef eega de verantwoording.
Maar ook de info, en vertel, vertel verhalen, waar het mee te maken heeft,
wat ze werkelijk in handen hebben , en vooral waarom ik niet boos ben
maar zo vreselijk bezorgt.
En hij luistert, hij neemt op en aan zijn gezicht zie ik dat hij ook schrikt.
het is niet allemaal zo onschuldig als het lijkt.

De jongens voelen zich schuldig en zien wel dat ik even totaal van de kaart ben
inclusief tranen, ze zien me nooit huilen maar nu wel.
Het vertrouwen en mijn angst ……………………..

Eindresultaat is :
eega heeft gesprekken met ze gehad, en zonder mij de zwarte piet toe te spelen
maar wel duidelijk over de ins en outs van dit spul, waarvan hij ook niet wist
wat het eigenlijk was, levert het volgende resultaat.
Alles gaat terug , het geld komt ook terug,
en gaat besteed worden aan nuttigere dingen die niet levensbedreigend kunnen zijn.
Een guppy van 13 met een nitraat, hou op , schei uit.

Ze geven vanavond alles aan eega en nu moet ik vertrouwen hebben
dat ze zijn overtuigd van hetgene wat ik ze vertel over:

waarom het verboden is, waarom het zo instabiel is,
wat de risico´s zijn, en vooral wat het met een jongenslijf kan doen.

Ondertussen kriebelt het in me dat een school op een bepaalde periode
dus een wandelende kruitfabriek is
en weet dat ze het nooit of te nimmer ooit kunnen beheersen dan wel controleren.
Dat het de verantwoording is van zij die het verkopen en nog meer
van zij die het kopen.

En hoop dat ouders weten waar hun kroost mee bezig is,
en eerlijk is eerlijk:
onze jongens waren eerlijk genoeg om toch te vertellen
en te luisteren.
Ze mogen echt alles van me hebben,
als ze het volgende jaar op 1 januari
alle vingers nog hebben en een ongeschonden lijf.

Ik snap de druk van iedereen doet het,
dat is natuurlijk niet zo , maar als je het zo wilt zien denk je dat wel.
De trots is dat ze toch niet konden leven met
en terug kwamen.
Als dit opgelost is, is het ook klaar en blijft zodoende de deur naar open
ook open.
Maar wat ben ik misselijk geweest.

OW; De eerste de beste die ik verdenk van krijgt een slaapkamer inspectie
en de eerste waar ik iets bij vind: maakt met mij een ritje politieburo.
dat is geen dreigement maar een feit , gratis 1 nacht overnachten inclusief ontbijt.
Dat dan weer wel.

XXXXXXXXXXXXXX