´t ging een beetje zo:
paar weken stilte, paar weken niets.
en vooral dat niets.
Dan komt gisteravond een aap uit een mouw
wat er voor zorgt dat eega vandaag niet werken gaat
maar naar de huisarts
en vandaar uit bloedprikken in ziekenhuis.
Om even te checken wat nu met wat te maken heeft.
Gezien zijn afspraak 3 januari juich ik die van harte toe.
Maar als je als eega zijnde
je allerhande dingen in je hoofd haalt en dan gaat ontkennen
schiet het niet op.
mijn twee vriendinnen heb ik gebeld, niet in paniek maar gewoon om bij te praten
en het te laten weten voordat er allerhande vreemde verhalen rond gaan.
Het ontkennen is een menselijke reactie en die begrijp ik heel goed alleen:
het geeft ook uiting aan verantwoordelijkheids gevoel en hij zit domweg niet in een positie
om te blijven ontkennen en dan om te schakelen naar negatief gedrag.

Mijn: Niet alleen jij hebt kanker, maar jou gezin ook
doen hem schrikken.
´t is hard zeggen, maar na jaren vangen, steunen, proberen te begrijpen
wat er niet gezegd wordt, en de toko alleen dragen
vind ik het nu wel tijd om te zeggen wat IK denk.
Misschien werkt het wel net als bij jongsten: alleen harde woorden begrijpen ze
anderen horen en voelen ze niet.

Toch gaan we de kerstdagen in met een rustig gevoel
of misschien een gelaten gevoel.
Zoals ik tegen vriendin zei vanmiddag: er is niets bewezen
maar het wil niet zeggen dat er niets is.
Het kan van een relatief eenvoudig iets zijn tot een iets waarvan we zullen slikken.
We mogen niet vergeten waar hij bestraald is
we mogen ook niet vergeten wat hij bij zich heeft
en hij mag niet vergeten wat voor gezin hij achter hem heeft.

En is het nodig, dan is er dan nog tijd genoeg voor zorgen.
Al vreet de onzekerheid je natuurlijk wel aan, het vreet me niet op.
Zou teveel tijd verloren laten gaan die beter en mooier gebruikt kan worden
dan aan de stellen datten en de alsen.
Komt tijd , komt raad voor nu zit er gewoon niet meer in.
Maar begrijpen doe ik hem wel,
hij is nu eenmaal zoals hij is, en dat is geen makkelijk leven
en ook niet altijd een keuze.

Als ik dan kijk naar het drama in Luik , en dat vertel ik eega dan ook:
mogen we blij zijn dat we samen zijn,
we worden hooguit op dit moment slachtoffer van onszelf
maar die mensen zijn slachtoffer van een ander.
en daar doet het feit dat het bijna kerst is
bar weinig aan af.

Denk, denk aan een ander, denk in Liefde
maar denk vooral eerlijk en oprecht.
Je weet namelijk niet
wat je over 1 seconde te wachten staat.

XXXXXXXXXXXX