Voor deze moet je echt even gaan zitten ,
zeg het maar alvast 😉

het gaat over een situatie die direct heel veel met mijn beslissingen te maken heeft.
maar ook over hoe het ontstaan is.

Laat ik beginnen met: we zijn hier naar toe verhuist om dichter bij mijn ouders te wonen
voor als ze later ouder zouden worden en hulp nodig zijn.
Tuurlijk scheelt dat ook in een kostenplaatje maar brengt ook bepaalde ´verwachtingen´mee.
Geen verplichtingen , let wel even op , dat niet.
Omama zou dat ook niet toestaan in de zin van , maar laten we eerlijk zijn
er zijn altijd wel dingen die geregeld , gedaan of nagevraagd mogen worden.

Omama heeft onder mijn Opoe een giga beroerd leven gehad,
ze heeft er alles aan gedaan om ze tot een goed einde te brengen ,
maar voor mijn Opoe was een dochter niets meer dan een hulp voor de toekomst.
Liefde was er niet bij, Omama ging met 12 jaar niet meer naar school
omdat Opoe altijd ziek was en zij er voor moest zorgen dat haar 2 broers
hun brood ´s morgens klaar hadden als ze gingen werken.
Je praat dan over 60 jaar terug in de tijd.

Toen mijn grootouders ziek werden, was mijn Omama diegene die en hun verzorgde
en onderhand getrouwd en moeder van ,  haar gezin had.
Mijn vader was niet makkelijk, een dictator van het oude verleden
maar zij schoffelde er tussen door en ving de klappen op
die wij later overigens alsnog kregen.
Vandaar dat ik mijn vader niet mis nu hij er niet meer is,
alleen het gegrom en het gehum , want het was toch nooit goed.

nu woont er hier op het dorp een vrouwtje die paar jaartjes ouder is dan Omama
ze heeft 4 kinderen, maar die werken allemaal.
Ze heeft een zwaar leven achter de rug, en dan bedoel ik zwaar.
Maar ze is zo zacht en zo lief, je zou haar de wereld willen geven,
daar zit een valkuil (en ja Trees ik hoor je al ).

Zij wil graag een keertje naar de donderdagmarkt, dat kan ze
voor 3,25 met een vrijwilligster die ze niet kent.
Ze heeft het niet breed, en ik weet hoe onzeker ze is bij vreemden.
DUS: ja mensen die me kennen voelen hem al komen:
bied ik aan: Mam we gaan toch , zullen we haar meenemen?
ze kent mij heel goed en we kunnen prima met elkaar overweg.

Maar: ze krijgt iemand bij haar elke donderdagmorgen en ze durft dat niet af te zeggen
en zo gaat dat feest dus niet door, maar Omama en ik gaan morgen wel.
Moraal van het verhaal:
als ik alles betaald zou krijgen wat ik er nu zo bij doe
waren onze geldzorgen in 1 klap voor bij 😉
EN toch, kijk we redden ons wel, ´t heeft niet over maar we redden ons.

Ik ken ze zat die dan wel geen moeder meer hebben,
maar ook die een moeder hebben die zoveel doet
dat ze zelf zelfstandig een volledige baan kunnen onderhouden.
Voor mijn gevoel zwerf ik ergens in het midden.

Geld en goed zijn niet prio 1 hier, en geloof me je wordt er heel creatief van
bijna bij strafbaar af 😉
Ik laat mijn kinderen die me nodig hebben, al wordt het gelukkig steeds minder in de zin van
mijn moeder die het meer dan verdient heeft dat ik er voor haar ben,
de beloftes , mijn gevoel , en vooral Liefde
niet in de steek voor geld of carriere.
Ik ben er domweg niet egoistisch genoeg voor, want zo voelt het als ik nu
tegen Omama zou zeggen:
je betaald maar 3,25 en ga maar met een vreemde op pad!

Het heeft iets met verantwoordelijkheidsgevoel te maken misschien,
maar nogmaals niet met verplichting.
En ja (hoor iemand anders denken) heb het ´geluk´een man te hebben met een baan.
En als die nu makkelijk in de omgang was 😉
Vetpot is het niet , zal het misschien ook nooit worden,
maar volgens mij kan geld niet op
tegen samen zijn.
En vraag me werkelijk af waarom niemand van dat vrouwtje
de moeite neemt om een keertje met haar naar de markt te gaan
of naar de Action.

Wist  je trouwens dat ze van zorgcentra een uitje organiseren
naar jawel: de markt en Action??
Waar wij ( Omama en ik ) dan gewoon regelmatig naar binnen schieten
omdat we het zo leuk vinden , en ik er tijd voor heb?
Triets eigenlijk he………….tenminste dat vind ik.

XXXXXXXXXXXX