Ooit werd wel eens gezegd:
een feest van herkenning waarmee zoveel bedoeld werd als:
mensen op dezelfde golflengte.
Als dochter van een zendpiraat was een melodie bij een naam
genoeg, geheel terzijde even.

Vanmiddag ga ik op de koffie , kijk er naar uit.
er zit een periode tussen, een levensding, een item
die ik herken omdat ik de muziek van het leven hoor.

De koffie is heerlijk , de vraag simpel,
het antwoord te snel, maar ik weet hoe het niet werkt
ook hoe het wel werkt.

mensen op afstand houden is niet zo moeilijk
vooral als die mensen geen moeilijke dingen willen.
Mensen binnen laten die wel willen,
is nog moeilijker en daar moet je klaar voor zijn.
Summier, klein stukje
geeft ze me.
Ze geeft me veel meer mee, wat nog meer zegt.

Haar:
Als we praten gaat het tenminste ergens over………..
die vraag ik aan.
Hoezo lief?
De wisseling tussen En en EN?
maar het is meer wat ik zie en hoor.

Een toon, een houding, een blik.
en ondertussen verbaas ik me nog steeds
over hoe we bij elkaar kwamen
en elkaar voelen en horen.

Nog lang , heel lang in welke vorm dan ook
hoop ik met haar te kunnen praten
en het ergens over te hebben.
Ze is vandaag niet meer uit mijn gedachten geweest
en mijn vingers beroerden de ketting om mijn hals
meerdere malen.
Tastbaar maken, hoorbaar maken, zichtbaar maken.
Omdat het van ons is en bij ons hoort
een leven lang!

Respect is wat ik voor haar heb
omdat ook zij het doet
zoals ze denkt dat ze het doen moet.
Laat haar!

XXXXXXXXXXX