vaste lezers van mijn blog weten dan
als deze titel er staat het een persoonlijk iets is,
een lang iets is,
maar waar ieder natuurlijk op reageren mag!
Het is geen koppie thee, ontbijt verhaaltje, zeg het maar even 😉

Om het duidelijk te maken ga ik even terug in de tijd
gezien het feit dat er toch ´nieuwe´mensen meelezen.
Dit blog is mijn dagboek en ooit gestart met de reden
dat mijn eega de diagnose Lymfklierkanker kreeg.
Dat was in 2006.

Ondertussen is hij door Groningen dit voorjaar
`los` gelaten met dien verstande:
de controles in stad hier gaan gewoon door!
want het zit in zijn systeem en weg is het niet.
Het probleem van toen is zekers opgelost
dat wel.

Als ik het met eega krijg over kanker ,
hij heeft in al die tijd het 1 x over zijn lippen gekregen,
al schreeuwend,
dan hult hij zich in stilzwijgen.
De toendertijd aangeboden gesprekken met oncologische verpleegkundige?
Nou die was hij niet nodig.

Na Groningen hanteerd hij het feit
dat hij genezen is.
Er over praten, wat het gedaan heeft met ons als gezin
met de jongens van toen 8 en 9 ??
Echt niet.
Ontkenning ten top, maar gezien zijn Odd-cd
Niet geheel verwonderlijk.

Maar. we hebben het gered of liever ik heb er ons
door heen gedragen.
Alleen die controles he!
Kijk: als er niets is, en alles normaal is,
jij normaal functioneerd dan is er toch ook niets om je zorgen te maken??
Dan kun je toch ´even´voor controle
omdat je weet dat alles pico bello in orde is?

Morgen is het zover,
maandag was hij vrij,
gister en vandaag ziek.

In de afgelopen maanden kwam ik dingen tegen
waarvan ik dacht??????
Ben van het soort : als ik het niet weet dan vraag ik.
Als het me dwars zit dan begin ik er over.
Maar:
er is niets aan de hand! Echt niet.
Nee joh, dat verbeeld je je maar……………..

Ondertussen worden bepaalde dingen niet meer in mijn bijzijn gedaan
en er zeker dingen verzwegen.
Nou ga je dat dan melden morgen??
Nee? Er valt immers niets te melden.

En dan,  dan moet ik dus een keuze maken.
Heb ik afgelopen periode meerdere keuzes gemaakt
die niet altijd even goed zijn gevallen heb ik gemerkt.
Jammer dan.

Maar als je , als het moeilijk is of wordt , het aan mij overlaat
en me vervolgens zo het bos in stuurt.
Wat moet ik dan???
Want ik hoef natuurlijk niet mee he morgenmiddag, liever niet eigenlijk.
stel je toch eens voor dat ik mijn zorgen ga vertellen???

En dan krijg ik diverse adviezen van diverse mensen:
De een zegt:
meegaan en zeggen! Als er wel wat is kun je er niet vroeg genoeg bij zijn.
YEP helemaal waar maar
levert oorlog op omdat ik iets doe wat die ander niet wil
en die ander is altijd nog zelf verantwoordelijk voor zijn eigen.
Wat dus ook de andere reacties zijn:
Groot genoeg voor het een
dan ook groot genoeg voor het ander.

Ben zijn moeder niet en ook eega zal moeten leren
verantwoordelijkheid te dragen voor zijn daden, zijn denken
zijn zeggen en zijn doen.
Hoe gestoord je ook bent, die ontloop je namelijk nooit.

Heb ontzettend veel gevangen de afgelopen jaren
en ook gemerkt dat als je van mensen verwacht dat
hun eigen verantwoordelijkheid moeten nemen voor wat ze doen
er best wel eens hele omgekeerde reacties komen.

Heb eega gevraagd wat hij denkt en wat hij voelt
heb anderen het gevraagd omdat ik heel graag wil weten
wie er voor me staan of liever
HOE ze voor me staan.
Omdat ik het gevoel heb dat het heel belangrijk gaat worden in de toekomst.

Maar zolang eega in de ontkenning zit
tegen mij zegt dat ik spoken zie
en alles prima in orde is,
dan moet ik die maar op zijn woord geloven
en het ook daar laten waar het dan is.

Dat mijn gevoel iets anders zegt
dat is dan aan mij
en aan mij om daar een keuze in te maken.

XXXXXXXXXXXX