YUP gaat prima,
YEAH gaat geweldig.
En Ja ze doet het super!

Natuurlijk meld ik op FB de positieve dingen
en die zijn het ook hoor, echt positief!

Tuurlijk ga je niet lopen zeggen
dat je moe bent.
dat je soms even niet weet,
dat je af en toe jezelf af vraagt……………..

Vorige week zat Omama er totaal doorheen:
nee ben niet binnen 3 weken weer thuis.
Logisch, heel logisch : ingecalculeerd en wachten tot het zou komen!
Maar oh wat ga je dan beroerd weg!

Ze hangt zich op aan succes verhalen van anderen!
TOP maar ook een risico.
want in al mijn FB berichten hoor niemand mij
over haar lusteloze , gevoelloze arm.
Over het feit dat ze haar linkerbeen gebruiken kan
lees sturen kan?
Tuurlijk geweldig!!!
maar voelen doet ze hem niet.

Ze plukt maar continue aan haar linkerhand,
en iedereen is daar ontzettend lief voor haar
omdat ze zo graag wil.
Ze maakt zich boos omdat er iemand is die wel lopen kan
maar het ronduit vertikt.
Ze voelt zicht machteloos naar haarzelf toe
want hoeveel ze haar best ook doet:
sommige dingen willen gewoon niet wat zij wil!

En ja, het kan nog alle kanten op
en ja, tijd zal het leren,
maar hoemeer tijd hoe meer denken en hoe meer
stellendatten en alsen………………
ze vecht er tegen met al wat in haar is.

En wij staan machteloos
aan de zij.
Er is geen uitgesproken vervolg.
er is niets wat laat zien wat de toekomst is,
er is domweg niets te voorspellen.

Ik hoop intens, met alles wat in en om mij is
dat haar harde werken, haar wil en haar kracht
haar dat brengen gaat wat ze vraagt:
wil alleen maar mobiel zijn.

maar niemand kan haar een antwoord geven
we moeten berusten , vertrouwen, loslaten en overgeven
en ondertussen ons best doen.
Het lijkt zo een beetje
op dagelijks leven 😉

XXXXXXXXXXX