Voor de lezer met tijd:

vandaag is het precies 3 maanden.

Heel af en toe loop ik gewoon gigantisch vast.
En dan vast vast.
In emoties, in beleving en in het omgaan met.
Toen Omama in het ziekenhuis lag was ze totaal hulpeloos.
Oh ze verzorgenden haar zo goed als ze konden , absoluut.
Maar er was een geurtje om haar heen,
en haar zo te zien zo hulpeloos en afhankelijk van anderen,
als een lappenpop te worden opgehesen,
tijdens het bezoek telkens op een po liggen,
het sneed door mijn hart.
Maar: je moet positief blijven!

De verhuizing naar verpleeghuis en het starten van de behandeling
gaf hoop voor de toekomst.
Omama wilde en wil nog steeds, maar haar momenten van verdriet
van opstandig zijn en dan weer vooruit willen, harder dan ze kon.
De emoties, jullie hebben ze allemaal gelezen.
En ik ging afhankelijk van: verdrietig, opstandig of gelaten naar huis.
Ik was ook wel eens opstandig: Waarom zij!
Waarom mijn lieve geweldige sterke moeder?
Had ze nog niet genoeg meegemaakt in haar leven?
En ik er feilloos achteraan: Had ik nog niet genoeg meegemaakt in mijn leven?

Voor emoties zijn er in dit huis geen plek.
Met een eega die zelf er alles aan doet om zijn aandacht te krijgen,
die geen inlevingsvermogen heeft en die ooit ronduit zei:
ik zie er tegenop om naar Omama toe te gaan,
vooral toen ze nog zo weinig kon.
Heb wel willen schreeuwen: IK OOK!
maar je laat haar niet zitten, en je probeert te begrijpen,
en je probeert haar op te beuren of juist haar verdriet eruit te laten gooien
Want: je moet positief blijven!

De therapie doet haar werk, en ze gaat vooruit, nog steeds.
En er gloort voorzichtig hoop aan de horizon, maar helemaal herstellen?
Haar scherpte, haar opmerkzaamheid, en haar aandacht voor:
ze is het kwijt.
Ze kan je 3 x hetzelfde vertellen, en aandacht voor de buitenwereld is beperkt.
Grote dingen als examens e.d. gaat prima.
Maar de intense gesprekken die ik met haar had, ben bang dat die niet weer komen.
Omama was mijn maatje op dat gebied, alles of nou ja bijna alles
was bespreekbaar.
Misschien als dat nog veranderd, maar als het tikkie te druk wordt merk je dat
ze er moeite mee heeft, ze is nog steeds een lieverd en zichzelf in haar antwoorden.
Maar ook haar geest heeft een knauw gehad, en denkt ze zelf van niet 😉
Ik was met Omama altijd heel close,
maar intiem wil ik absoluut niet met haar worden, gelukkig wordt dat wel begrepen
door mensen die me kennen.
Maar: je moet positief blijven!

Als er dan hier ook nog van alles rond gaat,
dingen waarvan ik denk: dat hebben anderen echt niet erbij!
En er niemand is waarmee ik het hier thuis over kan hebben.
1 fikse huilbui ooit met in mijn armen een dikke zwarte kater.
Met al het regelen , en het zorgen voor
wil ik heel graag heel veel slapen.
weet het : het is vluchtgedrag.
Als ik slaap dan storen ze me niet, vragen ze me niets
en wonderwel redden ze zich prima.
Oudste doet erg zijn best maar laat het dan weer afweten op het curciale punt:
Leren!
Jongste gaat ondertussen prima, morgen gesprek met leerplichtambtenaar.
En ik  hoop daar de school te kunnen uit lichten.
Dus: we blijven positief.

Maar soms wel met heel veel moeite
en soms helemaal vanzelf als er echt leuke dingen gebeuren.

XXXXXXXXXXXXX