We zouden vandaag naar Kampen
om te kijken bij een armworstelwedstrijd.
Maar de week was te lang
en er ligt nog zoveel te doen.
Vooral papieren, heel veel papieren.

Ik blaas het dan ook af
en ga er vanmiddag eens voor zitten.
De belastingprut van ons is klaar .
Alleen het uitzoeken van de kilometers is een klus,
en gaandeweg de agenda reis ik weer mee.
Naar Zwolle, naar Groningen,
naar ziekenhuis hier en beleef af en toe dingen op nieuw.
En bedenk me:
bijna 4.000 km is toch wel heel veel.

Nu moet dat van Omama nog uitgezocht worden,
broer zal papieren zoeken, maar kan ze niet vinden zegt ie,
vraag me af of hij wel gezocht heeft?
En ja, wie kan het dan gaan doen?
BAH.

En dan krijg ik het eindelijk voor elkaar dat Omama haar voet
in getaped wordt.
Die schoen laat nog eens 5 weken op zich wachten.
Omdat haar enkelbanden zwak zijn, is dit dan wel de handigste oplossing.
Gisteravond begon ze al: zit wel strak.
Ja dat is ook de bedoeling he, dat je voet dan niet meer zwikken kan.
Vanavond komt broer bij haar weg: ze wil de tape er ook weer af hebben?
Ja , ze moet het zelf weten maar als ze er dan weer doorzakt
heb ik mijn best gedaan!

ZUCHT……………..
weet je:
ze zoeken het allemaal maar eens even lekker zelf uit!
IK heb weekend!

XXXXXXXXXXXX