En dan bedenk ik me wat, en niet zomaar wat.
Maar wel een echte WAT?
Dom als ik ben af en toe, of liever naief zoals U wilt
realiseer ik me:
Kijk het in natuurlijk mijn blog, mijn vierkante meter
dat staat er met koeieletters bij.
MIJN belevingswereld , mijn dagboek.
Hier plemp ik neer wat ik denk, voel en me zorgen om maak.

Ooit in de loop van de tijd is het blog ontstaan en ingewijd door bekenden
ik wist precies wie er mee las want het waren er maar een stuk of 5 😉
In de loop van de jaren is het uitgegroeit tot lezers over 100 aantal,
ergguh leuk en van mijn vaste commentoren krijg ik ook altijd goed
respons waar ik wat mee kan.

Maar dan bedenk ik me vanavond:
er zijn er een aantal waarvan ik weet dat ze meelezen,
om zodoende op de hoogte te blijven van mijn zielenroersels
een oogje in het zeil houden , das niet erg, das erg lief zelfs.
MAAR
er zitten ook een paar tussen die mij , met mijn plempen hier
me dus om de oren zouden kunnen slaan.
Dat ga je niet doen he! Echt niet.
Want wat jij hier leest , hoor je in principe niet te weten!
En als jij mijn vertrouwen in jou gaat beschamen,
door mij te pakken op iets wat hier eigenlijk geheel prive staat,
zegt dat net even iets meer over jou dan over mij !
Waarvan acte!
En geloof me, mijn vertrouwen in mensen is heilig
maar dender niet over me heen en maak van mij een oorzaak
ik ben namelijk een gevolg !

Goed :
een ander iets wat me meerdere malen veel meer zorgen baart.
Iets wat ik nog met niemand heb besproken alleen met die het aangaat.
En die ontkent, in alle toonaarden.
Wat je ontkent, doet alsof het er niet is, dat is er dus niet…………………….
EH zoiets.
Maar als iemand anders het opvalt hoe vergeetachtig iemand wordt,
namen niet onthouden worden, afspraken vergeten worden,
er veel slapen voorbij komt, onttrekken van verantwoordelijkheden:
wat je niet hoeft te doen kan ook niet fout gaan…………………..
en ik die ff inplug op de site:
de eerste tekenen van Alzheimer………………….
lig ik onder de tafel, maar niet van het lachen.

Het is namelijk een geluidje, wat al langer rondzingt
maar diegene die het speelt wil hem niet horen.
En er ook niet mee naar een muzikaal iemand om te vragen
of het iets is.
En ik vind als je zulke muziek maakt, je er iets mee moet doen.
Zodra mensen ontkennen bepaalde kwaliteiten te hebben,
kun je van de zijlijn niet eens aanmoedigen.
Je ziet ze een strijd leveren,
een ding doen en mag er dus niets van zeggen.

Dan is muziek soms een storende factor
net als zij die meeluisteren
op mijn frequentie………….
om later te zeggen:
t klonk nergens naar.

Smaak is een keuze,
een keuze is een keuze,
en deelnemen aan vrijwillig
maar niet vrijblijvend !!!!

XXXXXXXXXXXXX