Vanmorgen als ik thuis kom van werk-boodschappen doen,
zie ik onze Gizmo heel vreemd doen op de bank.
Hij spint nog wel even maar ik vertrouw het niet
en bel de dierenarts: vanmiddag 4 uur.
Tja als niet eerder kan, dan houdt het op.

Gizmo laat zich van de bank af glijden en wankelt
naar een grote doos die in de kamer staat,
vertoont wegkruip gedrag en het gaat echt niet goed.
Maar vanmiddag heb ik gesprek en moet daar naar toe
probeer oudste te bereiken maar dat lukt niet.

En dan zie ik het, en haal hem uit de doos en met hem op schoot
ga ik zitten, hij kruipt tegen me aan,
miauwt nog een keer en dan valt koppie om.
Ik zie hoe het leven uit zijn ogen en uit zijn  lijf glijdt
en huilend zit ik dan nog even met hem.

Ik leg hem in een mooie houding op een handdoek
en krijg oudste aan telefoon, die komt direct naar huis.
Dierenarts ook maar weer afgebeld en ik ben geheel van slag.
13 en half jaar was hij oudste zijn beste maatje
en het beheerst absoluut vandaag ons leven.

Om 14.00 familiegesprek in verpleeghuis en
ik probeer oplettend mogelijk te zijn,
daar komt een heel goed bericht:
ze verwachten over een week of 5-6 dat Omama
naar huis kan met de nodige hulp.

Moet nog van alles geregeld worden
en dat komt vast allemaal wel goed
maar het overlijden van Gizmo
overstemt toch wel het blije nieuws van Omama.
Want we missen hem gigantisch
t is zo stil nu, en Blacky heeft ook even gekeken
en miauwt ook niet op dit moment.

Morgen beter hoop ik.

XXXXXXXXXXXXXXX