Het spookt al een tijd
door mijn gedachten:
al die kinderen die nu
aan de Ritalin zijn.

De redenen ervoor
zijn voor mij even doorzichtig
als ondoorzichtig.

En geloof me :
ik veroordeel geen enkele ouder
die het middel probeert.

Maar voor mijn gevoel is het toch een soort drugs.
een niet natuurlijke toevoeging om iemand
al op jonge leeftijd te dwingen
tot dingen die niet bij die persoon horen.

waar ik me nog meer zorgen over maak
of liefste het ergste?
Niemand, maar dan ook niemand weet
wat het effect is op lang termijn.

En ja, ik beken
oudste heeft het ook gehad:
3 dagen.
Ik kende mijn eigen kind niet
en besloot: nooit weer medicijnen
die een mensenkind veranderen in een zombie
of niet zichzelf.

Dan maar de harde, lange maar intensief liefdevolle weg
en ja, ik was thuis kon het doen als zorgzame moeder.
Maar voordat het gebruikt wordt
als afschuifsysteem, als gemakzucht, omdat scholen,
omgeving, ouders, kortom alles van buitenaf
het makkelijker krijgen iemand te kunnen accepteren
zoals hij-zij is ????

Wie verteld een kind dan later wie hij-zij is?
Een lastpost die met medicatie bedwongen moest worden?
En als jaren gebruik nu eens enorme problemen mee brengt?
wie is dan verantwoordelijk?

Ondertussen zijn onze mannen zonder medicatie
prima op de plek,
het duurt wat langer, vraagt wat meer,
maar het is uitstekend te doen!
Als je van ze houdt en ze begrijpt.
En bereid bent er tijd in te steken.

Laten we het alsjeblieft niet aankomen
op een Ritalin generatie die later zelf
kinderen krijgt en wegen moet zoeken
die ze zelf nooit ontdekt hebben?

XXXXXXXXXXXXXXX