Vorig jaar zo eind september , begin oktober
zijn Omama in stad en ik zie een metalen hart
waarin een waxinelichtje kan.
Mijn OH wat mooi !
Doet Omama besluiten mij er eentje kado te geven
met de magische woorden:
Dat er altijd maar een lichtje mag schijnen in jou hart.
Ik was emotioneel en gelijk ook tikkie verdrietig
maar wist niet waarom.

Een aantal relaties die ik had met mensen heb ik
in oktober tegen het licht gehouden.
En bij sommigen heb ik redelijk kort en hardhandig
het verbroken, omdat ik iets voorvoelde
alleen ik wist niet wat , maar wilde weten op wie ik kon
vertrouwen.

En dan gebeurd Omama wat haar gebeurd en vallen dingen op hun plek.
Het witte hart hangt voor het raam en regelmatig steek ik
een kaarsje aan.
Het witte hart van Omama.

Ik doe mijn best het lichtje te laten branden maar merk ook
dat dat nog niet zo eenvoudig is.
Er zijn donkere tijden die zeker licht kunnen gebruiken
maar ook in mijn eigen hart is het af en toe heel donker.
En dan zijn er daar mensen
die beginnen te blazen,
om het laatste smeultje aan te wakkeren
om er weer licht in te krijgen.
Sommigen stoppen op het juiste moment
er zelfs meerdere lichtpuntjes in,
en dan kan het niet anders dat je gaat gloeien !

Ja lieverds , ik weet het,
ben op het randje geweest en ja het was even erg donker
maar al jullie lichtpuntjes
heb ik mijn hart gestopt, en in het hart van Omama
en we zijn weer licht gaan geven.

er is geen woord ter wereld die kan beschrijven
en is geen zin die de lading kan dekken
voor het feit dat ik zo blij ben met jullie
de berichtjes, de kaartjes, de comments,
de weten : ik let op je.

En omdat ik zoveel lichtjes heb nu
steek gerust die van jou bij mij aan
als ie dreigt uit te gaan !

Dank voor het verlichten van mijn hart.
<3

xxxxxxxxxxxxxxx