Poging nummer zoveel om te gaan slapen
draait op niets uit.
Mijn hoofd tolt en stormt 😉
Wat ook weer logisch is, dat dan weer wel.

Krijg de neiging om even bij Omama te kijken
of ze wel slaapt 😉
Niet doen he , niet doen !
Maar toch , dat alarm gedoe zit me gewoon niet lekker.

Tuurlijk ben ik onwijs blij
dat ze ´gewoon´ weer thuis is,
en toch voel ik me ook een tikkie verdrietig.
Omdat het verschil nu zo duidelijk is- wordt.

Maar wat me het meeste dwars zit
is het gedrag van mijn broer.
En ik zit daar over na te denken tot eega
mijn vanavond aankijkt en zegt:
wat is er meis ?

En dan leg ik hem mijn gedachten uit:
51 jaar lang heeft mijn broer een makkelijk leven gehad.
Lekker thuis wonen, schoon bed, eten op tafel,
wasje schoon en gevouwen, en lekker doen wat je zelf wilt
in de avonden en weekenden.
Geen verantwoordelijkheid zo lekker niets…………..
kortom tot in de grond verwend.

Nadat Omama in ziekenhuis kwam
veranderde door mijn toe doen er eigenlijk niet zoveel.
Hij at hier immers elke avond ?
JA WEET HET : STOM STOM STOM SUPER STOM !!!
daar ben ik nu wel achter.

Maar nu ze weer thuis is, wordt het allemaal heel anders voor hem.
Voor mij ook, maar ook weer niet.
Maar van hem worden dingen verwacht,
dingen klaar zetten, dingen zelf doen,
dingen zelf regelen en bijhouden.
Hij zal nu een stukje zorg moeten leveren inplaats van krijgen.
En daar kan ie niet tegen, dat wil ie helemaal niet.

Krijg het gevoel, das pas erg hoor:
dat hij het liefste had gehad dat het zo was gebleven.
Omama in een verpleeghuis, hij hier aan tafel
zonder al dat gedoe er bij.

Eega kijkt me aan , geeft me giga dikke knuffel
en zegt:lieverd jij doet het hardstikke goed
en ik ben trots op je.
En daar ben ik blij mee, heel blij.
En mijn broer????

Omama heeft 52 jaar voor hem gezorgt
t wordt tijd dat ie wat terug doet !
De hoogste tijd zelfs.
Daar kan ie morgen mee beginnen
want vluchten ?
Vluchten kan niet meer.

En nu poging nummer zoveel
om te gaan slapen en mijn gedachten
even stil te zetten.
😉

XXXXXXXXXXX