wat moet je hier nou mee?
- 08.01.10
- serieuze gedeelte
- 6 Comments
Een frustratieblogje……of liever een wat nu blogje.
Het verhaal;
Buurvrouw is 60
heeft misschien! een spierziekte die haar moeder ook had
dus thuiszorg, artsen effin je kent het.
Na 20 jaar hebben Omama en zij weer contact
mede door een ruzie mede door kinderen van haar en wij
die vonden dat het nu mooi was zo.
Omama en zij zijn nichten in volbloed.
Als we iets kunnen doen, willen we dat doen.
Ze is alleen, alles wat hier over is aan eten
extra pannekoeken, kan allemaal.
Haar zonen zijn getrouwd
eentje heeft eigen zaak en 2 kleine kinderen
andere werkt zwart zoveel
met 1 kind om hoofden boven water te houden.
Kortom eigen is druk.
Afgelopen week telefoon van oudste:
wil je ff bij moeder kijken want……………….
ja hoor doen we.
het rammelt mij mijn bed uit in de vakantie
maar zij zijn zo druk, kindje ziek, effin je kent het.
Het wordt geregeld en is klaar.
Vanmiddag:
buuf zelf, ben gevallen……….
doordat ze bang is om te lopen en verkrampt
krijgt ze van huisarts spierverslappers.
JA dat moet je dus net NIET doen.
Ze ligt in de keuken.
WIJ (hele gezin) gaan en pakken op
ruimen op, zorgen voor en gaan.
En dan kruipt er een gevoel in me naar boven:
Ik werk , klus erbij zoals je wilt,
maar ben er altijd voor mijn gezin
we wonen hier , als er wat is voor mijn ouders
inmiddels mijn moeder.
Komen rond van inkomen onder de 2.000 netto per maand
met 2 kinderen die hun aandacht vragen.
Met een Omama die heel zelfstandig
toch mijn zorg heeft.
Mijn gevoel kruipt de kant op van :
Ja lekker makkelijk!
Bel maar ze gaat wel.
En ondertussen gaan wij onze gang.
DIT is dus niet de bedoeling,
´t is niet mijn moeder want dat had ik dingen al lang
heel anders geregeld.
Zij wil niets, omdat ze op haar manier niet kan
niets is minder waar, haar eigen eega zei al
´t zit tussen je oren.
Ze kan weg maar wil niet,
ze kunnen haar halen, maar ze durft niet.
terwijl mijn eigen moeder
gaat en staat waar ze wil,
10 jaar ouder.
Moet ik die zorg en aandacht erbij nemen
omdat ik toch bij huis ben?
Moet ik kruipen in de huid van schoondochters en zonen
omdat zij het zo druk hebben?
Het gaat zo makkelijk: doe ik wel.
Maar moet ik dit wel doen?
´k wil best helpen in een noodgeval
maar dan moet het wel een noodgeval zijn
en eigen drukte, vakantie of zieke kinderen?
IK heb me daar altijd zelf mee gered
omdat ik koos voor onafhankelijk zijn.
Dat was ook de keuze voor minder inkomsten
maar ik ben `vrij`.
Maar deze zorg
´k zit er niet op te wachten eigenlijk
vind het niet mijn taak………………..
moeilijk .
iemand een mening?
vertel het me aub.
XXXXXXXXXXXX
ik geef jullie bij deze allemaal
een warme knuffel terug.
omdat ik weet dat de woorden komen uit harten
die barsten, deuken en schade hebben opgelopen
maar die ook ervaren hebben
wat leven en liefde is.
Ben blij dat een situatie als dit
mij laat zien
dat er mensen zijn de mij willen ondersteunen en raad willen geven
omdat ze zelf weten hoe belangrijk dat is.
Bij deze;
KNUFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFEL !!!!!!!!!!!!!!
😉
knuffel
@maantje stuurde me prive mail
en jullie de mensen die me onderhand doorhebben
reageren met de woorden waar ik wat mee kan.
het begrijpen van plicht doen en zorgen voor jezelf.
De lijn is zo dun.
Ik ben onwijs dankbaar en buig diep in respect
dat jullie de moeite hebben genomen
me die weg te wijzen.
Soms is idd een simpel telefoontje om even goed te overleggen
wat wel en wat niet de meest handige oplossing.
´t gaat zo makkelijk maar voor je het weet zit je in een situatie
dat je denkt , dit wil ik niet of liever dit kan ik niet.
Dank jullie lieverds
voor het doorzien van het standpunt waar ik vast stond.
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXx
Kan het alleen maar eens zijn met Neneh en Willeke. De familie eens bellen en zeggen dat in echte noodsituaties ze best mogen bellen maar verder hun eigen verantwoordelijkheid moeten nemen en zelf voor hun moeder moeten gaan zorgen. Afspraken maken wie wat wanneer doet en moeder daar ook in betrekken.
Sterkte
Neneh heeft je een antwoord gegeven, waar ik alleen maar mee kan instemmen.
Ik begrijp die kids van je buurvrouw, want ook ik heb te weinig tijd voor mijn moeder, die inmiddels (nog minstens 10 jr ouder dan de jouwe) in een wooncentrum zit, maar ik begrijp jou ook.
Je bent er en in je hart wil je graag helpen, zie je het bovendien als je plicht om anderen te helpen, maar je hebt zat te doen en uiteindelijk hoort dit jouw verantwoordelijkheid niet te zijn!
Dat hoort de andere kant eigenlijk zonder woorden te begrijpen, maar het is tegelijkertijd heel geruststellend en makkelijk dat jij er bent. Dat sust hun geweten. Dus moet je heel duidelijk zelf je grenzen stellen.
‘t Is niet anders. Alleen duidelijkheid zal je kunnen helpen om je grenzen te hanteren. Bellen dus die familie! En op een goed moment buurvrouw / de nicht van omama aanspreken en haar uitleggen dat je haar graag mag, best af en toe iets voor haar wilt doen, maar helaas niet alles kan, omdat je zelf ook genoeg te zorgen om je heen hebt en daar niet “alleen maar” mee bezig wilt zijn. Succes! (pfffff, ben blij dat ik niet in zo’n situatie zit)
Dit blijft moeilijk. Altijd. Want je hart zegt ‘gaan met de banaan, doen zonder vragen en klagen.’
Maar je hoofd zegt ‘ik ben toch zeker gekke henkie niet’
Ik weet geen oplossing maar wat ik wel weet is dat je ze moet bellen en vertellen dat je best wilt helpen als ze er zelf niet zijn maar dat zij wel degelijk verantwoordelijk zijn voor wat er met hun moeder moet gebeuren of is gebeurd.
Het blijft moeilijk. Ik wens je wijze woorden en een hoop geduld.