Loslaten is vasthouden met open armen.

Het kroop door mijn gedachten vanavond.
Toen ze geboren werden was de eerste stap gezet.
Een eigen ritme, het volgen van , het zorgen voor.

Zolang ze geen 4 waren, leren, leren, leren.
lopen, vallen, opstaan, koud, warm, ja en nee
keuzes wat wel wat niet.

naar de kleuterschool.
Fijn een paar uurtjes voor jezelf,
nieuwe dingen voor hun, nieuwe regels,
volgen van een systeem en dagindeling,
en thuiskomen.

De basisschool, meer uren.
´s middags thuis, samen eten, samen praten,
samen dingen doornemen, verantwoordelijkheden overdragen,
huiswerk, afspraken regelen, plannen,
spelen en werken wisselen, tussen het tafellaken
en het servet.

En nu:
nu fietsen ze de weg af, hele dagen, nog meer uren.
nog steeds begeleiden, vertellen, uitleggen,
verantwoordelijkheden geven, volgen en loslaten.
ze gaan en komen, doen hun ding,
en waar ze dreigen het te missen vragen ze wel,
of grijp ik in.
Maar paar tijden voor mij om rekening mee te houden
veel tijden voor hun.
De eerste wissel is voltrokken.

Ik denk aan Omama, zij zorgde voor me
in die tijden dat welpen nu hebben.
nu zorg ik voor haar, overleg,
neem over als nodig, regel en beslis,
en doe wat ik moet of kan doen.

Het is de cirkel van het leven
die doorgaat.
en ik zorg, maar maak me geen zorgen meer.
Wat welpen betreft volg ik , observeer ik,
en breng een mening waar nodig.
Ze worden groter, zelfstandiger en minder afhankelijk van mij.
Wat Omama betreft zelfde,
ze wordt alleen ouder, iets afhankelijker van mij.

Ik ben dochter van, en moeder van generaties zo nauw verbonden.
Best indrukwekkend.

XXXXXXXXXXXXXXX