Mijn hart is stuk
gebarsten van
een stil en zuiver geluk.

Niets kan mij raken
en genietend dat ik
zou van daken
een podium maken
om me te laten zien

dat na het vechten
rechten beslechten
iets bijzonders heb verdient
een diepe warmte
met zoveel liefde
die me omarmde
en mijn hart doorkliefde
voelt als koorts
een brandende toorts
die mijn ogen licht
waar al wat donker is
spontaan voor zwicht

is zuiver
das niet mis
maar geen huiver
want het is zo puur
als getijden
langs de stranden
als brandend vuur
niet te bestrijden
en niet aan banden.

Het wordt me gegeven
de Kracht van Leven
die een ieder nodig heeft.
Niet omdat ik bijzonder
of super ben
maar in eenvoud weet
dat ik heel klein toch sterk
maar `ongewoon` mensje ben.

XXXXXXXXXXX