Dit kan maar zo eens een lang stukje worden;)
Het gaat over luisteren.

Terug in de tijd bij het naar de peuterzaal gaan
steigerde oudste in alle toonaarden.
Moet je niet aan toegeven werd gezegd.
Gewoon doorzetten, gaat vanzelf goed.
Na 3e morgen huilen op 50 meter
nam ik hem mee, en dat was zo niet goed,
volgens mensen om me heen.

Kind was gelukkig en bereikte het moment
om verder te gaan en ging met lach naar kleuterschool.
Hij was zover.
Bij jongste heb ik zelfde poging gedaan
met zelfde resultaat.
Ik verwende ze te veel en maakte ze teveel
afhankelijk van mij.
Was een zo niet goede moeder
maar wel thuis voor ze
en luisterde naar ze.

Hun basisschool periode was ik ook thuis
als zij thuis kwamen.
ik luisterde naar verhalen, naar problemen
naar het zoeken van een weg
gaf advies en stond klaar over te nemen
of te regelen in te grijpen daar waar nodig.
Naar mate van ouder worden
liet ik ze ook af en toe ´valllen`
regel het zelf met juf
regel het zelf hoe je het gaat doen
vertel me wat je denkt hoe het anders kan
vertel me wat je vindt dat anders moet.
Het kwam er in bij de leeftijden
het niet meer veters strikken
maar lekker zelf laten doen
want je kunt het.

Ze leerden afspraken te maken
organiseren en waar fout
de gevolgen te aanvaarden.
Soms voelde ik me bezwaard.
Was ik niet te hard?

Afgelopen maandag gesprek in Emmen
over het verloop in middelbare.
En ja , de gl , kb komen weer voorbij.
Inmiddels weet ik dat ze op het MBO
liever een hoogcijferige KB hebben
dan een laagcijferige GL.

Dat verhaal vertel ik aan de welpen
ze luisteren en ik leg uit.
Jongste glimt, volgens mij doet hij KB
maar zie je Mam, het maakt niks uit.
Doet het wel, maar die komt straks.

Oudste doet er het zwijgen toe.
maar ik weet het, weet het allang.
Alleen kan het niet zeggen
dat het zo is, maar die zal ooit komen.

Oudste is namelijk van 1e naar 2e terug gezet
van GL naar KB, en ik heb daar toestemming voor gegeven.
Waar vorig jaar het 5 en 6jes waren
komen nu 9 en 8ten binnen 😉
nog steeds zeg ik niets,
maar ik luister, ik luister veel.

Dinsdag komt oudste met cijfer voor wiskunde
niet zijn favo wel examenvak,
een 8!
heeft hij vorig jaar hele jaar niet gehaald.
Vandaag komt hij terug en straalt over zijn hele zijn,
heeft voor wiskunde een 10 !!!!!!!!
Hij verteld zonder woorden en ik luister 😉

Ik kijk hem aan en zeg: ik luister vertel.
Hij komt met: ik heb me bewust terug laten zakken naar KB nivo.
En weer je waarom?
Ja ik weet waarom, de waarom is:
Op GL hebben ze 4 uur praktijk per week
op KB 16 uur !

En dat is wat ze alletwee willen,
praktijk ondanks een stel hersens die GL aan kan
met gemak.
Ik,
ik kan daar niets van zeggen want doe het zelf dagelijks 😉
en bevalt me zo goed.

Ik begrijp ze helemaal , het is geen niet kunnen
maar onder aan de ladder zit het meeste werk
en dat willen ze wel, hun eigen ding doen
op hun eigen manier, met hun eigen wensen en dromen
daar is ruimte genoeg om verder te kunnen als het kan
en te stoppen als het mag.

Op de basisschool vanmiddag krijgen we het er over
en volgens directrice moet je het beste uit een kind halen
wat voor haar betekend zo hoog mogelijk nivo.
Maar:
als je kind op zijn plek is
met plezier zijn ding doet en goed presteerd
zitten ze toch op nivo?

Dwing ze tot meer op ander nivo
en de knuppel gaat het hoenderhok in
en er komt niets en dan ook niets uit.
Maar luister en laat ze hun ding doen
zoals ze zelf willen.
Mogen ze dat dan beslissen??
Ja van mij wel.
Zo kwam oudste in Emmen
en jongste op Smeenge.

Ze zijn gelukkig,
nemen verantwoordelijkheid
maar niet op het nivo dat volwassenen willen
maar wel gericht op de toekomst.
Wie ben ik om hier nog iets
tegen in te brengen???????
Ik luister,
en luister goed.
En laat ze dat doen wat ze willen
zoals ik doe wat ik wil.
Zonen van een Cheet,
die trots is op wat ze aanpakken, oppakken
en omgaan met.
Daar hebben ze gelukkig
ruimte voor hun zelf.
Ze komen er wel
en ik krijg nog elke avond een kus
en een knuffel,
en die,  die  hoor ik ook
Soms fluisterend
soms luid en duidelijk
omdat ze weten
dat ik luister.

XXXXXXXXXXX