Voor hen die daar niet tegen kunnen ?
Gewoon even niet door lezen.

Jullie hebben het gelezen
dat thuiszorg niet kon komen geheel terecht hoor.
Niemand ging er hier vandaag uit.

De andere kant was:
Broer is al fiks aantal weken vrij, enige wat die doet
is mopperen, afgeven op mijn werk, en weet alles beter.
Oh thuis doet ie heel veel maar lichamelijk zorg ?
Nee daar zijn vrouwen voor.

Die vrouw ? dat ben ik.
Moet ik er even bij zeggen dat eega door zijn ziek zijn
ontzettend veranderd is………….van lief en zorgzaam
naar een regelrechte autist die alles vergeet of voor wegloopt.

Omama is na haar hersenbloeding verander van mijn maatje
tot iemand wiens lichaam er is , maar een andere vrouw bezit van genomen heeft.
Vertelde vanmiddag de dame van Icare:
mijn moeder is 3 jaar geleden overleden, en ik heb heel lang zitten wachten
tot ze terug komen zou.

Vanmorgen gaan wij, eega en ik, haar op de postoel helpen,
eega chaggie , weglopend, nukkend,
Moeders van zelfde slag want alles is anders .
Ik doe mijn best, zo mijn best maar de sfeer is niet leuk
en zelfs een dank je wel , of goed gedaan kan er niet af.

Dat gaat vanavond weer zo als wij haar naar bed helpen,
ik kan en durf het niet alleen en eega gaat mee hoor.
Maar in emoties ? Heb ik er totaal geen moer aan.

Het verdriet , de pijn , het niet kunnen aanzien en
vasthouden van je eigen moeder die hulpeloos
met heel haar 80 kg als een plumpudding
te bed rolt…………………
de geur, het aangezicht, de omgedraaide wereld
als kind je moeder te moeten helpen.
Dingen te zien , die je niet van je moeder wilt zien.

Maar vooral de angst, dat er wat gebeurd onder mijn handen,
dat ze valt, iets breekt, iets beschadigd waar ze last van blijft houden.
Ik zou het mezelf niet vergeven, maar ik heb ook niet
de kennis , de opleiding, de manier van aanpak.
Na vanmorgen doet haar schouder weer pijn,
dat geloof ik direct, ging niet zo geweldig inderdaad.
Het mantelzorgverhaal heeft ook zo een andere kant van t wel willen
maar niet de kennis hebben van het kunnen.

Ergens zit er nog een onverwerkt trauma geloof ik.
En oh er is hulp zat , instanties om naar toe te gaan.
Maar wat ik mis ?
Gewoon iemand die zegt: meissie je doet het toch maar even.
Ben trots op je, goed gedaan, of dank je wel.
Fijn dat je t toch doet.

Dan voel ik me even verdrietig, beetje eenzaam en ongelukkig.
Omdat de mensen om me heen veranderd zijn
door dingen , ziektes, situaties, en ik het zeker begrijp.
Maar het mijn leven niet gemakkelijker heeft gemaakt.

Dan mis ik mijn grote vriend Blacky
en word stukkie verdriet even nog groter.
Al mijn vrienden, zij die mij begrijpen, of doorhebben?
Zijn extern……………..
maar ik ben blij met ze, stuk voor stuk.

XXXXXXXXXXXXX