Een hele rustige zondag
en ik besluit een belofte in te lossen.
We hebben of liever hadden inmiddels
een heleboel tomaten.
Er valt niet tegen te eten.
En vrijdag verteld ze me
dat ze er stapel op zijn.

´t is niet helemaal in de buurt
maar ach, dan breng ik ze even.
oudste wil graag mee om ze leren kennen
en we hebben gewoon de tijd.

Als we er komen is het daar altijd gezellig druk
en ze zijn er enorm blij met die rode rakkers.
Nog voor ik weer weg gaan
zijn er een aantal ´verdwenen´ 😉
Zij is er niet en ik ben op de hoogte
de situatie bij haar ouders is niet optimaal
en sinds gisteravond behoorlijk verslechterd.

Op de terugweg komen we elkaar tegen
en ze stopt om bij te praten.
De tranen stromen over haar wangen
en ze is gewoon verdrietig.
Kan haar iets opvrolijken maar
de keuzes die gemaakt moeten worden
zijn niet de eenvoudige keuzes.

Je bracht ons iets lekkers
en een bak vol troost,
dank je wel is wat ik krijg
en die is intens gemeend.
We zijn blij met elkaar
al spreken we elkaar soms weken niet.

Op de terugweg praat ik met oudste even door
over keuzes maken
en dat niet altijd alles gaat
zoals wij graag willen
dat het een kwestie is van aanpassen
keuzes maken en toch proberen
vooruit te kijken.

Zijn intense gesprekken
waar ik toch heel dankbaar voor ben.
Voor het vertrouwen
en het wederzijdse respect
voor elkaars mening.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX