Heerlijk, alles naar bed en even tijd alleen .
Daar ontbreekt het nog wel eens aan de laatste tijd.

Voordat ik dit werk aannam wat ik nu doe
werkte ik heel vaak alleen.
Doppies in musica er op en gaan of soms
gewoon stilte…dingen overdenken,
op rij zetten.

Daarom pik ik ook zo graag even een uurtje
even liggen, wil niet eens zeggen dat ik slaap.
maar dan denk ik, en met sommige collega’s lukt dat ook.
Dan zijn we stilzwijgend aan t werk,
en is de sfeer eigenlijk prima maar heeft een ieder zo
haar gedachten.
Soppen en denken gaan prima samen, geloof me.

Nu ff gas er af en ik denk over bijv. mijn collega’s maar
ook over mensen in mijn omgeving.
K heb een bloedhekel aan klagers, mensen die telkens maar weer
de nadruk leggen op ziektes, aandoeningen, uiterlijk vertoon,
zonder dat er ook maar een greintje positieve emoties bij komen.

Of over hoeveel ze mee gemaakt hebben,
en hoe goed ze dat wel niet gedaan hebben.
of hoeveel ze beter waren dan anderen .
Eigengemaakte schouderklopjes noem ik dat vaak,
en begrijp ze zo links en rechts ook wel.

Ondertussen ben ik er aan gewend geraakt
niet te veel meer te zeggen, mijn eigen gang te gaan,
en me vooral niet laten opjutten door anderen .

Zoals een collega zei: niet iedereen vind je leuk,
grootste compliment wat ze me kon geven.
Teken dat ik geen allemans vriend ben,
en ik was zeker niet van plan het te worden
dan wel verantwoording af te geven over wat , waar,
wie en wanneer.

Er zijn maar een paar mensen in mijn leven
waar ik eventueel naar zou luisteren
en sommigen ? Horen daar gewoon niet bij 🙂
Want wie me kent ? Weet dat een ‘relatie’ verbreken
bij mij soms net zo eenvoudig is als er eentje starten.

XXXXXXXXXX