Vandaag is het Vaderdag voor velen een geweldige dag
voor net zovelen een beladen dag.
heel FB word overspoeld met foto’s van vaders
die er niet meer zijn, dan wel geweldig zijn.
Krijg er een bittere smaak van.

Maar zoals ik ben kijk ik liever naar wat is,
en koester mijn zegeningen.
er komen weer een aantal dingen binnen
die me doen beseffen hoe dankbaar ik mag zijn
voor de mensen in mijn leven, bij wie ik mezelf mag zijn,
mensen die me nemen zoals ik ben.

Qua werk ? Als ik met tegenzin moet gaan, ga ik liever niet.
Kijk ik liever uit naar wat anders, al word me dringend verzocht
nog even te blijven hangen.
Ze beseffen niet daar, dat hun houding, hun manier van omgaan
met mensen ze in hun gezicht zal slaan als ze ooit in de levens problemen
komen.
want vrienden, lieve collega’s , en mensen die om je geven omdat jij
naar hun hebt omgekeken, zijn belangrijker dan wat dan ook.

Ik weet er alles van, mijn ego vader is meer dan 7 jaar geleden
overleden, en we kruipen richting 4 juli.
De datum dat 10 jaar geleden mijn leven 180 graden omdraaide
en de afgrond in ging, met 2 kinderen aan mijn hand van 8 en 9.

Dus wie denkt dat ik zomaar de pretbek, levensgenieter, en de
onverstoorbaarder ben ?
Wie denkt dat ik niet denk, niet zie, niet weet en niet voel ?
Die kent me niet en als je t verhaal van 4 juli niet weet ?
Heb ik niet de behoefte gehad, mij te laten leren kennen.
En geloof me dat vertrouwen ?
Hebben er niet veel en is een groot iets, wil je m hebben ?
Zul je t waard moeten zijn.
En daar hoort stiekem meelezen op een blog niet bij,
want mezelf verdedigen vind ik totaal onnodig.
Je hebt respect voor me of je hebt het niet,
jou keuze niet mijn probleem en vooral geen item voor mij.
K heb belangrijkere dingen om te doen.

XXXXXXXXXXXXX