En dan ben ik toch wel tikkie verdrietig
k wist , t was tijdelijk.
t was maar voor even……. 6 weken
die er 10 werden.
Maar de reacties als ze beseffen
nope ze gaat echt weer weg.

Hartverwarmend, tot tranen, tot nee toch.
en niet alleen van mijn collega’s.
Maar ook beveiliging,
politie, justitie…………de oprecht:
Meen je niet ?
Je blijft niet ?

Alles krimpt in momenteel, dus ook daar
en krijg unieke andere kans, die van 1 deur dicht
andere open.
Zelf de voorman stond vandaag al met tranen in zn ogen,
k ga je nog 1 week plagen ……..omdat het kan.
Een warm bad , een welkom en ik weet
dat men mij op andere locatie ook weer van harte in hun armen sluiten.
Dat ze blij zijn dat ik er weer ben.
Toch zal ik deze mensen missen………….

En dan weet ik, t lag niet aan mij dat het op die andere andere locatie
niet werkte.
Als ik even zicht krijg op hoe leidinggevende reageert op,
als ik even voel hoe zij voelt…………
weet ik dat zij weet hoe het daar toe gaat …en ze ze het liefst
er allemaal uit zou knikkeren als ze de kans maar kreeg.
De ego houding, vriendjespolitiek, en domweg niet doen
wat er gedaan moet worden.

Ondertussen ga ik, waar het lot me laat gaan,
vlinder ik van plek naar plek en drink van de warmte
en koester van hen die me waarderen.
Want ik stop nog liever met werken voor
dan terug naar de kou , niet welkom zijn,
en ego karakters.
Simpel omdat ik niet terug kan
omdat ik daar inderdaad niet pas………..

XXXXXXXXXXX