Het op handen zijnde afscheid valt me nu al zwaar.
Het brengt me in stemmingen en situaties waar ik zelden zit.
waar ik niet zijn wil, maar die wel bij het leven horen.

Het tijdelijke werk wat ik open aan ging en daardoor waarschijnlijk
zoveel vertrouwen heb gewonnen, zoveel heb mogen meemaken.
Er is er niet eentje die blij is dat ik weer moet gaan,
zelfs buiten de groep naar anderen die er werken is er terleurstelling
we hadden zo gehoopt dat je zou blijven.
Het gevoel van warm, welkom, waardering, repect…………..
alles waar ik zelf voor sta en van hou.

Omdat het persoonlijk wel anders is, getrouwd zijn met iemand
met bindingsangst, met Odd, oh ja kan er van scheiden en dan ?
Prooi zijn voor anderen ? Een belofte breken waar ik nog steeds
achter sta , ondanks alles ?
Gemakzucht zullen sommige denken, misschien wel maar alla mijn werk
is t ook voor mij tijd om gas terug te nemen en in de benen te blijven.

De naderende herfst doet er ook geen goed aan,
k ga de zomer missen, de warmte (niet de overdreven warmte)
de kleuren, de vlinders, de kou weer in, dikke jassen weer……..
al heeft ook dat zijn charmes.

Kijk uit naar onze 2 jonge kittens, ben dol op onze 3 hoor
maar k hoop dat die weer maatjes van me gaan worden
zoals Blacky mijn maatje was.
Eigenlijk ?
Mis ik gewoon iets van mezelf 🙂
De mannen doen hun ding, de jongens gaan hun gang
en dat hoort ook zo.
Maar soms mis ik het , iets of iemand die me aankijkt en ziet
dat ook ik, de pretbek, de eeuwige optimist, het soms moeilijk heeft.
Met hoe mensen doen, hoe dingen gaan,
die een arm om me heen slaan en zeggen :
Lieverd je doet het goed, je staat er niet alleen voor.

t is mn eigen schuld , want ik laat het ook niet zien
want heb zoiets als je me echt kent ?
Weet je dat ik ook mijn momenten heb………..
en 1 ervan komt er de komende week aan.

Al zo vaak dingen en mensen moeten laten gaan,
zo vaak begrip getoond voor situaties……..
maar wennen doet het niet, en afscheid nemen ?
Kan ik niet, soms voel ik me gewoon even beetje triest en verloren.

XXXXXXXXXXX