Vanmorgen kom ik mn bed bijna niet uit
k merk hoe moe mijn lijf is van de nachten
slecht slapen en eerlijk
ook niet al te best eten door alle spanningen.

Eindelijk sleep ik me zelf er uit,
er moeten boodschappen gedaan worden,
erg nodig stofzuigen,
dat doe ik maar als t eerst , terwijl de tranen
over mijn wangen rollen.
Het voelt alsof je alles van Bas uitwist
k weet het is een rouw proces
en komt wel weer goed ben alleen beetje tijd nodig.

In de winkel sta ik als een bezopen idioot in de ronde te kijken
wat te eten vanavond, wat dan toch?
Ik kan het niet bedenken, oudste is er niet die is paar dagen Parijs
jongste komt ook niet thuis om te eten,
en uit eindelijk pak ik maar paar kant en klare maaltijden mee.
Ik weet het ook even niet.

Gelukkig snapt eega dat helemaal en ik moggel werk er door.
Het is allemaal nog zo bizar.
En missen , crisis wat missen we hem….
Zijn zus Du is helemaal van de leg,
en de jonge katten denken bij elk apart geluidje
dat het Bas is en kijken waar hij lag.

Komt tijd komt rust

XXXXXXXXXXXXXXx