Jullie lezers merken wel dat alles wat ik schrijf
erg praktisch , weinig emoties heeft.
Die zijn er wel, zekers zijn er die.
Maar die betrekken zich niet op de afgelopen periode.
Maar op de afgelopen jaren.

Hoe ik mijn moeder verloor toen ze haar CVA kreeg,
hoe ze veranderde in gedrag maar niet altijd toonde
naar de buitenwereld.
Hoe ze dingen kon manipuleren en sturen.

De laatste tijd was ze weer bijna als vanouds
een erg aparte gewaarwording die door mensen buitenaf
vrijwel niet opgemerkt is .
Maar intern zo pijnlijk voelbaar.

Ik heb er even mee geworsteld om het vervolgens
los te laten, een strijd waar slechts weinigen iets
van mee hebben gekregen.
ook mijn eigen kinderen niet.
Want hoe en waarom zou ik ze dit uitleggen ?

Ze heeft van mij een Engeltje mee gekregen
en ik weet dat de Engelen haar hebben begeleid.
Op het moment dat haar laatste adem langs mijn gezicht ging,
voelde ik hoe ze haar aan de hand namen ,
hoe ze het overnamen uit mijn hand letterlijk en figuurlijk.
Hoe mijn traan op haar voorhoofd viel
en ik weet dat ze mijn laatste woorden heeft gehoord:
Ga in rust en vrede Mam……..

Voor mij voelt het alsof ik haar heb mogen overgeven aan
de andere zijde die klaar stonden , ook zij wisten immers.
Een moment die zo bijzonder en speciaal is en blijft.
Waarbij alle praktische aardse zaken eigenlijk
bij in het niet vallen , en ik ben dankbaar dat we het zo
hebben mogen doen .

Toen gisteren de kist zakte met haar aardse lichaam
heb ik daar mijn 6 jaar verdriet bij laten zakken.
En koester nu ons laatste moment die zo intens was
en ook verklaart waarom ik deze dagen heen en weer
geslingerd werd tussen emoties.

Dank jullie wel Engelen…..
want dit is slechts weinigen gegund.

XXXXXXXX