Bij schrijven is het 2 jaar na dato.

Vorig jaar zat ik nog vol in de papieren
van wel niet doorgaan van mijn nu zo geliefde plek.
Het was allemaal zo onzeker
en eigenlijk niet meer te overzien.
Dat die burnout er achteraan kwam?
Was geen wonder.

Voor nu is het voor mij voelen en kijken
hoe ver ik ben in dit proces.
Is het goed zoals het is of zit er nog iets?
Had de gedachte naar het graf te gaan
maar weet kom er normaal nooit
want het brengt me niets.

Lief zegt: richten op de toekomst hij heeft gelijk
maar ik wil voor mezelf weten
of ik niets oversla wat later terug komt.
En zoals ik t nu voel en zie?
Niets mis mee…………….

Tuurlijk zal ik altijd herinneren en weten
maar het was goed, dit stukje hoe intens ook
was goed en is goed afgesloten.
Ik kan en mag gewoon verder.

Loslaten en door.
Dank je Omama.

XXXXXXXXXXXXX