Alleen aan de grote tafel
zit ze daar met in haar handen
een ouderwetse zwarte knip portomonnee.
Ze knipt het open en schuift
met haar wijsvinger de muntjes in een hoek.
Om ze er vervolgens een voor een
eruit te halen en keurig op rij
op de tafel te leggen, en te tellen.
Dan lacht ze tevreden,
doet de knip open en schuift ze er weer in.
Even zit ze stil.

En dat begint het hele rijtje weer van voren af aan.
Ze is zo gelukkig en blij , ze straalt gewoon.

een oudere man komt er aangesloft
en legt zijn hand op haar schouder:
Zo meisje, heb je ze allemaal nog ?
Intens gelukkig kijkt ze naar hem op
en knikt enthousiast, ja ik heb ze allemaal nog.
en weer gaan ze terug in de knip.

De oude baas loopt achter haar langs
en gaat naast haar zitten,
liefdevol zijn hand op haar arm leggend.
Een milde glimlach speelt om zijn lippen
mooi he meisje ?
Ze kijkt als een verliefd jong ding naar hem op,
terwijl haar handen de muntjes roeren.

Op dat moment is hij zich bewust van mijn aanwezigheid
ik knik een keer, de tranen staan in mijn ogen
en ook in die van hem zie ik nu.
Ze is gelukkig , zegt ie me.
Maar ik zie aan zijn ogen dat zijn hart huilt.

Als ik me omdraai staat een verzorgster achter me
zonder dat ik iets zeg begint ze te praten:
zo gaat het elke dag, elke dag telt ze haar muntjes.
het zijn er 15 en raakt ze eentje kwijt
geven wij haar er weer eentje bij
want ze weet precies
dat het er 15 moeten zijn.
Maar ze is tevreden en gelukkig.

Terug in de auto bedenk ik me
als een kind
tevreden en gelukkig met 15 muntjes van 10 cent,
als een vroeger klein kind tevreden met 1,50.
Niet om uit te geven maar om te tellen.

XXXXXXXXXXXXXXXX