zo af en toe heb ik dat, en vooral nu
herinneringen………teveel
ik neem jullie even mee terug
naar 1989, we gaan trouwen.
Tuurlijk is het dan nog traditie dat je de dans opent
dus danslessen genomen.
Hier leren we de ouders kennen
zij  net zo lang als ega, prima partners dus
hij zo lang, zo groot
het is hilarisch.
Als we samen moeten dansen
tilt hij me gewoon op en neemt me mee
De hele zaal door.
Tuurlijk gaan wij bij hun langs in hun cafe
en leren daar mensen kennen
waaronder hun enige dochter.
Een pracht meid.
Rustig, ingetogen met onnoemelijke bos haar
maar zo lief.

Later komen we er nog een paar keer
en het is altijd gezellig……zij lief hij een beer.
Paar jaar later lezen en horen
we het vreselijke bericht.
Het blijft ons bezig houden
en elke ontwikkeling van het zwarte gat
tot p.devries…….we volgen het.
En kunnen met beste wil van de wereld
niet voorstellen wat zij moeten voelen.
Vooral niet op het hoogtepunt dat er een
suggestie wordt gewekt dat de vader
de dader zou kunnen zijn.
Das pas een hel.

En nu, nu komt alles weer
en zie ze weer, en voel weer en kan er zo niets mee.
Hoe kun je zoiets doen
en dan 17 jaar lang je mond houden
terwijl er verdachten langs komen.
Dan ben je pas gewetenloos.
Al zou het waar zijn
is het maar de vraag
of de waarheid boven tafel komt.

En zoals jaren geleden
gaan onze levens verder
maar de rollercoaster voor hun
zou die ooit stoppen?
Denk van Ja,
zodra ze weten Waarom.

XXXXXXXXX