Vriendje van jongste is hier vanmiddag
leuk joch, goede kameraad, zelfde humor.
Jongste komt: mogen we een boterkoek bakken ?
Ja hoor , dat mag.
Vriendje kijkt me aan , echt? YEP waarom niet?
Alleen die oven doe ik wel 😉

Tegen jongste zeg ik: je weet het he
ja hoor mam, komt goed.

Ze gaan aan de slag en ik ben gewoon in de kamer.
hoor ze lachen ,maar ook serieus die weegschaal onderzoeken,
de beschrijving lezen en overleggen wat ze nu bedoelen
en hoe het moet.
Niets beter dan zelf ontdekken EN kan niet meer dan fout gaan 😉

Als de oven is voorverwarmd en de koek er in staat , roept jongste
zijn vriendje beetje tot de orde want:
we moeten de keuken achterlaten zoals we hem aantroffen 😉
Er wordt met de hand af gewassen (ze hadden het in de vaatwasser mogen doen )
en ruimen op, maken alles weer keurig schoon.
Dan komen ze binnen:
mam wil je even kijken of het goed is?
Het is keurig , meer dan zelfs en dat vertel ik ze ook.

Vriendje kijkt me aan, weet je:
(hij heeft hier wel eens mee gegeten)
hij vind het afruimen is zo leuk.
Een ieder pakt iets:
de afwas, wat in de koelkast moet, wat in de kast moet,
een ieder pakt een deel.
Daar is helemaal geen discussie meer over
en niemand heeft een vaste volgorde.
Je kijkt gewoon wie wat doet en pakt wat overblijft 😉
´t heeft wel voeten in aarde gehad vroeger,
maar nu is het vanzelfsprekend.

Ik kijk hem aan, zijn blauwe ogen verraden dat hij het
helemaal niet vervelend vindt maar eerder er waardering voor heeft.
Weet je lief,
samen kom je veel sneller veel verder
dan een ieder voor zich.

Hij knikt en aan het eind van de middag voor zijn vertrek
is de boterkoek bijna op.
Smaakte uitstekend, ze waren er trots op ,
en ze hadden hem zelf verdient!
Mijn trots was op meerdere fronten
die schijnbaar niet zo vanzelfsprekend zijn
als ik dacht.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXX